Buitenkind
Verdrietig staat ze voor het raam. Het regent weer en haar vriendinnen willen niet naar buiten wanneer het regent. Zij wel, het maakt haar niet uit. Een regenjas en een paar stevige schoenen en daar gaat ze. Maar ja, in haar eentje buiten, dat is ook niet leuk. En dus legt ze zich neer bij de wens van haar vriendinnetjes, maar met tegenzin. " Mam, is het morgen weer droog?" Ik kan haar helaas niet geruststellen, het is typisch herfstweer en dat zal het wel blijven.
Toen ze anderhalf jaar was kreeg ik te horen van de verpleegkundige op het consulatiebureau dat ze buitenspeelbenen had. Wat verdwaasd keek ik haar aan. "Ze heeft wat?" "Buitenspeelbenen, benen die getuigen van een gezonde drang tot buitenspelen, rennen, klimmen en meer van dat soort plezier." En dat kon ik niet ontkennen. Al op jonge leeftijd, vanaf het moment dat ze kon kruipen, begon mijn dochter te klimmen en klauteren. En haar beentjes en vooral de blauwe plekken op haar beentjes lieten hier geen twijfel over.
Verdrietig staat ze voor het raam. Het regent weer en haar vriendinnen willen niet naar buiten wanneer het regent. Zij wel, het maakt haar niet uit. Een regenjas en een paar stevige schoenen en daar gaat ze. Maar ja, in haar eentje buiten, dat is ook niet leuk. En dus legt ze zich neer bij de wens van haar vriendinnetjes, maar met tegenzin. " Mam, is het morgen weer droog?" Ik kan haar helaas niet geruststellen, het is typisch herfstweer en dat zal het wel blijven.
Toen ze anderhalf jaar was kreeg ik te horen van de verpleegkundige op het consulatiebureau dat ze buitenspeelbenen had. Wat verdwaasd keek ik haar aan. "Ze heeft wat?" "Buitenspeelbenen, benen die getuigen van een gezonde drang tot buitenspelen, rennen, klimmen en meer van dat soort plezier." En dat kon ik niet ontkennen. Al op jonge leeftijd, vanaf het moment dat ze kon kruipen, begon mijn dochter te klimmen en klauteren. En haar beentjes en vooral de blauwe plekken op haar beentjes lieten hier geen twijfel over.
En ik als typische binnen-moeder moest dus ook naar buiten toen ze nog wat jonger was. Kijk, lekker een stuk fietsen, ja dat wilde ik best en in het bos wandelen, ja natuurlijk. Maar in de motregen een beetje lopen naar de winkel, nou nee, dan nam ik toch liever de auto. Maar ja, als ze me dan zo lief aankeek en bij de auto zei:" Mama, liever lopen." dan gingen we toch maar lopen, met een grote paraplu. Vast heel gezond voor me. Maar ik ben toch wel blij dat ze nu oud genoeg is om alleen buiten te spelen met haar vriendinnen. Kan ik weer lekker thuis bij de kachel. En gelukkig, haar jongere zus is net als ik een binnen-kind. Boekje op de bank, puzzeltje, tekening. En alleen naar buiten wanneer het niet anders kan, met een dikke jas en een sjaal om.
Ria van Olstdaal
