Huisdieren
Ons huis is een ware dierentuin. Het begon allemaal met een konijntje, omdat ons zoontje van drie deze zo schattig vond. Iedere keer sleepte hij mij weer mee naar de dierenwinkel. Met zijn vinger door de spijltjes probeerde hij de konijnen te aaien. En zo jong als hij was leek hij al te beseffen dat dit stille staren en aanbidden op mij veel meer effect had dan zeuren. Hij vroeg het dan ook nooit aan me, maar ik wist dat hij er dolgraag één wilde. En dus werd ons gezin uitgebreid met een klein bruin konijntje.
Al snel volgde er een kat, toen de buren een nestje poesjes hadden gekregen tegen wiens schattigheid ikzelf niet bestand bleek. En ja, toen mocht manlief natuurlijk ook de hond die hij al zolang wilde. Een niet te grote besloten we samen, met kleine kinderen in huis leek dit ons wel het beste. Toen had iedereen dus een dier, behalve onze dochter van zeven. Maar haar lievelingsdier was wat minder gemakkelijk in huis te halen. Zij wilde namelijk zo ontzettend graag een pony. En met onze keurige rijtjeswoning werd dat toch wat lastig.
Ponyrijles leek de uitkomst te bieden. Ze kon alle dagen tussen de paarden en pony's rondhangen en mocht vaak voor wat klusjes in de stallen een lesje extra meedraaien, naast haar vaste lessen. We dachten het probleem van de pony dan ook helemaal onder de duim te hebben. Tot dochter-lief in tranen thuis kwam uit de manege. Haar lievelingspony, Shadow, zou verkocht worden door de eigenaar en dit zou betekenen dat Shadow van de manege zou verdwijnen. We verwachtten dat het verdriet wel snel zou verdwijnen, pony's genoeg uiteindelijk en ze reed toch iedere keer op een andere pony. Maar nee, de liefde voor Shadow zat diep. En toen bleek dat het beestje gewoon op de manege zou kunnen blijven staan en dat de maandelijkse kosten wel mee vielen, wanneer Shadow zijn lesjes zou blijven meedraaien, kreeg ook onze dochter haar eigen huisdier.
Ons huis is een ware dierentuin. Het begon allemaal met een konijntje, omdat ons zoontje van drie deze zo schattig vond. Iedere keer sleepte hij mij weer mee naar de dierenwinkel. Met zijn vinger door de spijltjes probeerde hij de konijnen te aaien. En zo jong als hij was leek hij al te beseffen dat dit stille staren en aanbidden op mij veel meer effect had dan zeuren. Hij vroeg het dan ook nooit aan me, maar ik wist dat hij er dolgraag één wilde. En dus werd ons gezin uitgebreid met een klein bruin konijntje.
Al snel volgde er een kat, toen de buren een nestje poesjes hadden gekregen tegen wiens schattigheid ikzelf niet bestand bleek. En ja, toen mocht manlief natuurlijk ook de hond die hij al zolang wilde. Een niet te grote besloten we samen, met kleine kinderen in huis leek dit ons wel het beste. Toen had iedereen dus een dier, behalve onze dochter van zeven. Maar haar lievelingsdier was wat minder gemakkelijk in huis te halen. Zij wilde namelijk zo ontzettend graag een pony. En met onze keurige rijtjeswoning werd dat toch wat lastig.
Ponyrijles leek de uitkomst te bieden. Ze kon alle dagen tussen de paarden en pony's rondhangen en mocht vaak voor wat klusjes in de stallen een lesje extra meedraaien, naast haar vaste lessen. We dachten het probleem van de pony dan ook helemaal onder de duim te hebben. Tot dochter-lief in tranen thuis kwam uit de manege. Haar lievelingspony, Shadow, zou verkocht worden door de eigenaar en dit zou betekenen dat Shadow van de manege zou verdwijnen. We verwachtten dat het verdriet wel snel zou verdwijnen, pony's genoeg uiteindelijk en ze reed toch iedere keer op een andere pony. Maar nee, de liefde voor Shadow zat diep. En toen bleek dat het beestje gewoon op de manege zou kunnen blijven staan en dat de maandelijkse kosten wel mee vielen, wanneer Shadow zijn lesjes zou blijven meedraaien, kreeg ook onze dochter haar eigen huisdier.
En ook het konijn heeft drie vriendinnetjes gekregen (en geen vriendje, we kijken wel link uit). Voor de gezelligheid, omdat zoonlief met zijn zeven jaar een stuk minder geïnteresseerd is in beestjes. En omdat vier konijnen een stuk beter het gazon kunnen bijhouden dan één konijn. En onze poes heeft een keer een nestje mogen hebben en de leukste hebben we gehouden. En ach, de vissen staan niet in de weg dus daar stoor ik me niet aan.
En nu hebben we dus één hond, twee poezen, vier konijnen, tien vissen, twee dwerggeitjes en een pony. En deze beestenbende wordt dagelijks bezocht door vriendjes en vriendinnetjes van school, maar ook door de vele buurkinderen. Binnenkort ga ik mij dan ook aanmelden bij het VVV als officiële kinderboerderij. Krijgen we misschien eindelijk de erkenning die we verdienen.
Germaine de Burcht