Jongens kunnen niet breien
Het is een vast ritueel: iedere avond als mijn zoon en dochter naar bed gaan, lezen we nog een verhaaltje voor. Favoriet van mijn dochter zijn de boeken van Jip en Janneke, die ik zelf als kind ook nog voorgelezen kreeg.
Soms vraagt ze me dagen achtereen hetzelfde verhaal voor te lezen, en de verhalen die het mooist zijn zijn de verhalen waarbij Janneke het mooist heeft gekleurd of ze Jip heeft gered. Waar ze een pannenkoeken-medaille heeft gewonnen of de mooiste poppetjes heeft gekleid. U begrijpt, Janneke is haar grote voorbeeld.
Het is een vast ritueel: iedere avond als mijn zoon en dochter naar bed gaan, lezen we nog een verhaaltje voor. Favoriet van mijn dochter zijn de boeken van Jip en Janneke, die ik zelf als kind ook nog voorgelezen kreeg.
Soms vraagt ze me dagen achtereen hetzelfde verhaal voor te lezen, en de verhalen die het mooist zijn zijn de verhalen waarbij Janneke het mooist heeft gekleurd of ze Jip heeft gered. Waar ze een pannenkoeken-medaille heeft gewonnen of de mooiste poppetjes heeft gekleid. U begrijpt, Janneke is haar grote voorbeeld.
Ze mag altijd zelf het verhaaltje uitkiezen. Na vijf keer hetzelfde verhaal wil ik wel eens zeuren om een ander, maar zij bepaalt uiteindelijk toch welk verhaal ik mag voorlezen. Want wie wil er nu een kind teleurgesteld naar bed sturen...
Maar een van de succes-stories van Janneke is het verhaal "Jip gaat breien". Een verhaal dat ik altijd een beetje probeer te mijden, omdat het toch wel een beetje politiek incorrect overkomt, en ik zelfs een beetje beschaamd ben als ik het moet voorlezen. Want als Jip en Janneke gaan breien, kan Janneke dat natuurlijk wel en Jip niet. En waarom niet? Jongens kunnen nu eenmaal niet zo goed breien. En op zich zit daar ook wel wat in, want ik ken er in ieder geval al twee die het niet kunnen: Jip en ik. Maar toch...
Paul Diederiks