Knutselende moeders
Ik geef het eerlijk toe, ik ben niet echt een knutselmoeder. Ik knip voor mijn dochter allerlei beesten die ze mooi kan beplakken, teken op haar verzoek hele speeltuinen en ik heb ook al menig fruitschaal gekleid. Maar om nou te zeggen dat ik dit met veel plezier doe, nou nee. Natuurlijk vind ik het hartstikke gezellig met mijn meisje te knutselen, maar aan het knutselen zelf beleef ik weinig plezier. Ik vind het resultaat ook altijd zo tegenvallen, het wordt nooit zoals ik het in gedachten heb.
En dit weinige vertrouwen in mijn knutselkwaliteiten zakt nog dieper wanneer ik de resultaten zie van een middagje knutselen van vader en dochter. Manlief maakt zo uit de losse hand een Nijntje van klei, zaagt een dorpje van houten huisjes, beschilderd door zijn kleine assistente en bij zijn geknipte vissen lijken die van mij op hobbezakken.
Misschien is mijn verbazing over het knutselgedrag van andere moeders dan ook enkel jaloezie. Maar verbaasd heb ik me.
De peuterspeelzaal is verhuisd. En omdat de klas nu zo leeg is werd er besloten een grote knutselmiddag te houden. Alle ouders werden uitgenodigd om samen met de kinderen te komen knutselen. Op deze manier kon iedereen ook kennis maken met het nieuwe gebouw en elkaar.
Eerst was er koffie en thee en was de stemming vrolijk en ontspannen.
Ik geef het eerlijk toe, ik ben niet echt een knutselmoeder. Ik knip voor mijn dochter allerlei beesten die ze mooi kan beplakken, teken op haar verzoek hele speeltuinen en ik heb ook al menig fruitschaal gekleid. Maar om nou te zeggen dat ik dit met veel plezier doe, nou nee. Natuurlijk vind ik het hartstikke gezellig met mijn meisje te knutselen, maar aan het knutselen zelf beleef ik weinig plezier. Ik vind het resultaat ook altijd zo tegenvallen, het wordt nooit zoals ik het in gedachten heb.
En dit weinige vertrouwen in mijn knutselkwaliteiten zakt nog dieper wanneer ik de resultaten zie van een middagje knutselen van vader en dochter. Manlief maakt zo uit de losse hand een Nijntje van klei, zaagt een dorpje van houten huisjes, beschilderd door zijn kleine assistente en bij zijn geknipte vissen lijken die van mij op hobbezakken.
Misschien is mijn verbazing over het knutselgedrag van andere moeders dan ook enkel jaloezie. Maar verbaasd heb ik me.
De peuterspeelzaal is verhuisd. En omdat de klas nu zo leeg is werd er besloten een grote knutselmiddag te houden. Alle ouders werden uitgenodigd om samen met de kinderen te komen knutselen. Op deze manier kon iedereen ook kennis maken met het nieuwe gebouw en elkaar.
Eerst was er koffie en thee en was de stemming vrolijk en ontspannen.
Maar om mij heen zag ik allerlei moeders druk knutselen met hun kind er wat verveeld naast. De moeder naast mij zat druk te knippen. Haar zoontje mocht zo af en toe wat lijm smeren op de plek die zijn moeder hem aanwees. En zo ontstond een prachtige kabouter. Het "nee, de lucht kan niet groen", "dat is toch niet recht" en " laat mij dat maar doen." was niet van de lucht. Al snel begonnen de kinderen druk te spelen en zaten de moeders de laatste hand te leggen aan hun kunstwerkjes. Want dat moet ik eerlijk toegeven, het waren hartstikke leuke knutselwerkjes. Alleen niet de knutselwerkjes die je verwacht van kinderen van een jaar of drie. Het waren de knutselwerkjes van moeders van een jaar of dertig.
Ik had toen iedereen klaar was bijna het gevoel dat ik mij moest schamen voor het kunstwerk van mijn dochter en mij, omdat dit duidelijk wel het werk was van een driejarige. Maar deze schaamte verdween als sneeuw voor de zon toe ik zag hoe trots mijn meisje was toen haar tekening aan de muur hing.
Haar knutselwerkje was voor mij absoluut het mooiste, juist omdat het overduidelijk het werk was van een driejarige. Mijn driejarige.
Sanne