Het is dan ook zeker geen slecht signaal wanneer een peutertje dwars is, slecht luistert of erg zijn eigen zin wil doordrijven. Hoe gek dit ook klinkt het is zelfs wel een goed signaal. Wanneer een kind namelijk dwars durft te zijn betekent dit dat het de relatie met de ouders als veilig en zeker ervaart. Het kind vertrouwt er op dat de ouders ondanks het dwarse gedrag van het kind blijven houden.
We zien dan ook vaak dat ouders verbaast aangeven dat hun kind bij anderen altijd zo braaf is en alleen thuis zulk lastig gedrag laat zien. Dit kan tot grote frustratie bij de ouders leiden omdat de ouders het gevoel krijgen dat het kind probeert uit te dagen. Maar dit is meestal niet het geval. Het kind is niet koppig om het dwars zijn, maar is aan het experimenteren met de eigen wil. En vaak durven kinderen dit alleen in de vertrouwde omgeving van hun ouders.
Een peuter loopt ook voortdurend tegen zijn eigen grenzen en de grenzen die door de ouders gesteld zijn aan en dit kan tot de befaamde peuterdriftbuien zorgen, die ook zeker een onderdeel zijn van de koppigheidsfase.

Daarbij is het ook goed om je als ouder te realiseren dat kinderen van deze leeftijd nog niet echt rekening kunnen houden met de gevoelens en wensen van anderen. Het kind is hier verstandelijk gewoon nog niet aan toe, het heeft nog geen inlevingsvermogen. Peuters ontdekken net zelf dat ze gevoelens en wensen hebben die los staan van die van hun ouders en anderen. Ze ontdekken een persoon te zijn en ontwikkelen een "ik"-gevoel hetgeen leidt tot egocentrisme. In de beleving van het kind draait de wereld om hem/haar. Dreumesen en peuters plaatsen hierdoor hun eigen behoefte nog helemaal centraal. En peuters zijn zich in het geheel nog niet bewust van de consequenties van hun eigen wil of wensen en hebben een nog maar beperkt ontwikkeld geweten. Peuters doen dat wat verboden is niet, omdat het niet mag en niet omdat het kind beseft dat het verkeerd is. We spreken bij peuters van een extern geweten.

Als het kind wel erg koppig is

De fase van het koppig zijn hoort dus bij de peuterleeftijd en bij het ene kind wordt deze fase als heviger ervaren dan bij het andere kind. Zoals gezegd kan het karakter van het kind hier een belangrijke rol bij spelen. Ook de reactie van de ouders heeft invloed op het gedrag van het kind.

Maar erg koppig gedrag kan ook een signaal zijn dat er toch wel wat meer aan de hand is. Zo kan erg koppig gedrag er op wijzen dat er te hoge eisen aan het kind gesteld worden, waardoor het kind zich gaat verzetten. Anderzijds kan het ook dat er juist te weinig eisen aan het kind gesteld worden of dat er te weinig grenzen getrokken worden, waardoor het kind te veel vrijheid krijgt om dwars gedrag te laten zien. Daarnaast kan onenigheid tussen de ouders over de opvoeding ook tot dwars gedrag bij het kind leiden omdat het voor het kind onduidelijk is wat mag en wat niet mag. De peuter zoekt dan duidelijkheid door de grenzen te gaan aftasten.
Wanneer een kind helemaal niet de ruimte krijgt te experimenteren met de eigen wil en zijn/haar wil keer op keer gebroken wordt kan dit ook tot zeer koppig gedrag gaan leiden. Er ontstaat dan een machtsstrijd.