Lekke band
Het is de vierde keer deze week dat hij te laat thuis komt. Ik kook van woede wanneer ik de achterdeur hoor opengaan en ik ben vastberaden geen enkel excuus te accepteren. Bruggen zijn er niet in ons dorp (tenminste geen bruggen die open kunnen staan), de spoorwegovergang ligt buiten het dorp en nablijven daar doen ze niet aan op de school die mijn zoon bezoekt. Kortom, geen enkel excuus om ruim een half uur te laat thuis te komen. "Hij heeft natuurlijk weer rondgehangen bij de snoepwinkel, zijn zakgeld verspilt aan Marsen en andere zoete troep" denk ik bij mezelf en marcheer naar de keuken.
Met een verontschuldigende glimlach staat hij daar. "Sorry mam, lekke band". "Dat zal wel" roep ik hem toe: "je bedoelt dat je je band aan het begin van de straat hebt laten leeglopen." (want dat was de methode die zijn zus nog wel eens plachtte toe te passen).
"Nee, echt, hij is lek." Maar ik ben onvermurwbaar, ik luister niet eens meer wat hij verder zegt en stuur hem met een week huisarrest naar zijn kamer.
Het is de vierde keer deze week dat hij te laat thuis komt. Ik kook van woede wanneer ik de achterdeur hoor opengaan en ik ben vastberaden geen enkel excuus te accepteren. Bruggen zijn er niet in ons dorp (tenminste geen bruggen die open kunnen staan), de spoorwegovergang ligt buiten het dorp en nablijven daar doen ze niet aan op de school die mijn zoon bezoekt. Kortom, geen enkel excuus om ruim een half uur te laat thuis te komen. "Hij heeft natuurlijk weer rondgehangen bij de snoepwinkel, zijn zakgeld verspilt aan Marsen en andere zoete troep" denk ik bij mezelf en marcheer naar de keuken.
Met een verontschuldigende glimlach staat hij daar. "Sorry mam, lekke band". "Dat zal wel" roep ik hem toe: "je bedoelt dat je je band aan het begin van de straat hebt laten leeglopen." (want dat was de methode die zijn zus nog wel eens plachtte toe te passen).
"Nee, echt, hij is lek." Maar ik ben onvermurwbaar, ik luister niet eens meer wat hij verder zegt en stuur hem met een week huisarrest naar zijn kamer.
Maar ook 's avonds blijft mijn puberzoon erbij dat zijn band lek was en ook de twee volle banden maken geen indruk op hem. Hij is diep verontwaardigd dat ik hem niet geloof en zit de rest van de avond op zijn kamer. Ik wijd dit aan schuldgevoel en boosheid over het feit dat ik hem doorzag. Ik besluit de zaak verder te laten rusten.
Totdat ik de volgende dag toevallig in de supermarkt een vriendin tegen kom, wiens dochter dezelfde school bezoekt als mijn zoon. Na wat koetjes en kalfjes komen we op het onderwerp school. "Ze hadden Thomas zijn band ook leeg laten lopen, hè. Sanne zag hem lopen bij school. Ze heeft hem nog geroepen, om te zeggen dat zijn band niet lek was, maar dat ze hem leeg hadden laten lopen, maar hij hoorde haar niet. Ze hebben Sanne haar band ook al een paar keer laten leeglopen. De eerste keer dacht ze ook dat haar band lek was."
Ik weet daarna niet hoe snel ik de winkel moet verlaten om naar huis te gaan en mijn zeer oprechte excuses aan te bieden aan mijn zoon. Zijn vergevingsgezindheid - "ach, ik was die week ook wel vaak te laat thuis, mam"- maak mijn schuldgevoel enkel maar groter.
Gelukkig tref ik de volgende ochtend mijn fiets aan met de beide banden plat en de pomp ernaast. Lachend komt mijn zoon de schuur binnen: "Weet je ook eens hoe het voelt" voegt hij me toe. Zo vergevingsgezind is hij dus toch ook weer niet. Ik kan niets anders doen dan lachen als een boer met kiespijn en mijn banden op pompen. Want laten we eerlijk zijn, ik heb het verdiend.
Miranda Schelpendam