Hij vond dan ook 'in no time' zijn plekje in de groep en draaide lekker mee met alle groep één taakjes dat eerste half jaar. Maar na de zomervakantie (nog een jaartje groep één) sloeg de verveling toe en werd hij een stoorzender in de groep. Niet omdat hij vervelend was, nee, zeker niet. Maar hij ging de taakjes voor de andere kinderen lopen maken ('helpen' noemde hij dat) begon het werk van de juf over te nemen door de kinderen in de klas terecht te wijzen wanneer ze iets deden wat niet mocht en liep tussendoor steeds liedjes te zingen en verhaaltjes te verzinnen, Gelukkig zag de juf dat hij toe was aan een nieuwe uitdaging en ze liet hem mee doen met groep twee. Dit pakte heel goed uit en de rust in de klas was wedergekeerd. Al snel was hij voor iedereen een groep twee-er. En hij is dan ook gewoon met deze groep mee gegaan naar groep drie, een jaar jonger dan zijn meeste klasgenoten, maar in lengte absoluut niet de kleinste.

Hoe anders liep het met zijn zusje. Zij bleef een klein meisje, tenger en eigenlijk steeds net een beetje te klein voor haar leeftijd. Steeds weer moest ik op het consultatiebureau vertellen wat ze zoal at. Maar omdat ik zag wat ze at en hoe levendig en actief ze was, maakte ik mij geen zorgen. Deze zorgen ontstonden pas toen dochterlief meer in aanraking kwam met andere kinderen en onbekende volwassenen. Ze was ontzettend verlegen en wist zich geen raad als ik niet bij haar was. Ze was ontzettend onzeker, durfde haast niet te praten tegen onbekende en verborg hierdoor voor de buitenwereld heel erg wat zij allemaal in haar mars had.

Met veel vallen en opstaan doorliep zij de peuterspeelzaal en zo kwam ook het moment dat zij naar de basisschool zou gaan. Met het zweet in mijn handen bracht ik haar naar school en gaf haar over aan de juf. Gelukkig was dit de juf die ook mijn zoon zo goed had geholpen in groep één/ twee en ik had dan ook het volste vertrouwen in haar. Het koste wat tijd voordat mijn dochtertje dit ook zo zag, maar uiteindelijk wist de juf haar vertrouwen te winnen en begon ze steeds meer te laten zien wat ze kon.

Ze zit nu bijna anderhalf jaar op school en doet lekker mee met de groep twee taakjes (met het nieuwe schoolbeleid gaan de kleuters al eerder naar groep twee). De moeder van een nieuw kindje vroeg mij laatst hoelang mijn dochtertje nou op school zat en of ik haar ook 's middags al naar school liet gaan. Opnieuw reageerde ik verbaasd en niet begrijpend, tot dat het kwartje viel en ik bedacht dat deze moeder dacht dat mijn dochtertje ook nog maar net vier was. Op zich wel begrijpelijk, met haar één meter twee, haar verlegen houding en haar zachte stemmetje valt ze inderdaad helemaal niet op tussen de nieuwe groep één-ertjes.

We hebben ondertussen het advies van de school gehad haar nog maar een jaartje in groep twee te laten. Niet omdat ze de taken in groep drie nog niet aan zou kunnen, maar omdat ze bang zijn dat ze te veel ondergesneeuwd zal raken in een nieuwe groep drie-klas en haar verlegenheid en onzekerheid haar te veel in de weg zullen staan om goed mee te kunnen draaien in groep drie. Wij staan helemaal achter dit advies en zijn de juf wederom dankbaar voor haar goede inzicht.

En zo hebben we straks een dochter van bijna zes die nog even lekker in groep twee blijft en een zoon van nog maar 9 die al in groep 6 zit. En voor allebei is dit precies de goede groep.
En gek genoeg komt dit helemaal overeen met hun lengte. Met zijn lange lijf valt zoonlief absoluut niet op tussen zijn klasgenoten, hij is de een na langste van de klas. En ons kleine grietje zal absoluut niet opvallen tussen al de kinderen in haar klas die een jaartje (of meer, groep één en twee zitten bij elkaar) jonger zijn.

Het lijkt wel of hun lijf dit van te voren heeft voorzien en ze het uiterlijk gegeven heeft wat het beste bij hun vorderingen past. Want ook al is officieel gezien mijn zoon te groot voor zijn leeftijd en mijn dochter te klein, ze hebben allebei precies de goede lengte.

Renske Bodega - van Dummelen