Loslaten, makkelijker gezegd dan gedaan
Drs. Tamar de Vos - van der Hoeven - februari 2012
Iedere ouder voelt een enorm verantwoordelijkheidsgevoel voor zijn kind, iedere ouder wil het beste voor zijn kind en daar hangt mee samen dat ouders het moeilijk vinden om het kind los te laten en steeds meer de eigen verantwoordelijkheid te geven. Hoe dichter je je kind bij je houdt, hoe meer je als ouder de controle hebt en houdt over hoe het met je kind gaat. De liefde voor het kind zorgt er voor dat ouders het moeilijk vinden hun kind los te laten. Terwijl het ouderschap eigenlijk een voortdurend langzaam loslaten is. Maar in de huidige maatschappij waar veel van kinderen verwacht wordt, de maatschappij verhard en er steeds minder sociale controle is, kan het voor ouders moeilijk zijn toch los te laten.
Drs. Tamar de Vos - van der Hoeven - februari 2012
Iedere ouder voelt een enorm verantwoordelijkheidsgevoel voor zijn kind, iedere ouder wil het beste voor zijn kind en daar hangt mee samen dat ouders het moeilijk vinden om het kind los te laten en steeds meer de eigen verantwoordelijkheid te geven. Hoe dichter je je kind bij je houdt, hoe meer je als ouder de controle hebt en houdt over hoe het met je kind gaat. De liefde voor het kind zorgt er voor dat ouders het moeilijk vinden hun kind los te laten. Terwijl het ouderschap eigenlijk een voortdurend langzaam loslaten is. Maar in de huidige maatschappij waar veel van kinderen verwacht wordt, de maatschappij verhard en er steeds minder sociale controle is, kan het voor ouders moeilijk zijn toch los te laten.
Ouders moeten een evenwicht vinden tussen voldoende los laten om het kind de kans te geven zich te ontwikkelen en te leren, maar anderzijds ook niet te snel los laten, omdat kinderen nog sturing en begeleiding nodig hebben. Iedere leeftijdsfase vraagt om een beetje meer loslaten en het kan best lastig zijn voor ouders om zelf te bepalen waar je als ouder gaat loslaten en op welke punten je nog even de touwtjes in handen wilt houden.
Vooral omdat de punten waarop je je kind los gaat laten maar gedeeltelijk leeftijdsafhankelijk zijn. Om het voorbeeld van het fietsen te nemen, het ene kind is met acht jaar voldoende verantwoordelijk om veilig alleen te kunnen fietsen terwijl het andere kind daar eigenlijk met tien jaar nog niet aan toe is (b.v. omdat het kind een dromer is, snel afgeleid is et cetera) En vaak spelen ook factoren buiten het kind een rol of een kind wel of niet los gelaten kan worden op een bepaald punt. Om even bij het fiets-voorbeeld te blijven, een kind in een kleine rustige gemeente kan al eerder toegestaan worden zelfstandig te gaan fietsen dan een kind in een grotere stad met veel druk verkeer.
Ouders moeten steeds weer de afweging maken wat wel en niet verantwoord is en moeten daarbij steeds de afweging maken tussen hun eigen angsten en zorgen en de behoeftes van het kind om zelfstandig te worden en zijn.
Wanneer kinderen onvoldoende losgelaten worden, krijgen ze onvoldoende de ruimte om zich zelf te ontwikkelen en vertrouwen in hun eigen kunnen op te bouwen. Wanneer kinderen veel dingen uit handen genomen wordt, leren kinderen niet zelf om te gaan met situaties en kan ook het idee ontstaan bij kinderen dat ze dingen niet kunnen, want waarom zouden hun ouders het hun anders niet toe staan.
Kinderen leren niet omgaan met zaken die ze tegen kunnen komen in hun leven en weten daardoor niet hoe ze er mee om moeten gaan wanneer ze er mee geconfronteerd worden. Een kind dat altijd naar school gebracht is tot en met groep 8 zal niet zomaar naar de middelbare school durven en kunnen fietsen. Om iets goed te kunnen leren moet je het ervaren en doen en daar dus de ruimte voor krijgen. En deze ruimte geven ouders hun kind door het steeds een beetje los te laten. Ouders geven hun kind door het stukje voor beetje los te laten zelfvertrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel.
Wanneer ga je te ver in je bezorgdheid?
Wanneer een kind wat achter lijkt te blijven in zijn of haar ontwikkeling, kan het dat de bezorgdheid van de ouders het kind te veel af remt. Te veel bezorgdheid kan er ook voor zorgen dat een kind te weinig zelfvertrouwen ontwikkelt of heel weinig verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelt.
Kinderen kunnen de bezorgdheid van hun ouders ook als een last gaan ervaren en zich juist hierdoor gaan verzetten tegen de grenzen die de ouders stellen. Ze kunnen hierdoor juist die situaties gaan opzoeken waar de ouders bezorgd over zijn.Zo kan er een vicieuze cirkel ontstaan waarbij de ouders steeds bezorgder worden en striktere grenzen gaan stellen en het kind steeds meer tegen deze grenzen gaat aanschoppen en gaat proberen over deze grenzen heen te gaan hetgeen de ouders weer extra bezorgd maakt.
Als ouder moet je er steeds voor waken de eigen gevoelens en twijfels te veel te projecteren op het kind. Steeds weer moeten je jezelf afvragen "wil ik dit niet omdat het mij bezorgd en angstig maakt, of wil ik dit niet omdat ik denk dat mijn kind dit niet aankan" Wanneer je als ouder denkt dat je kind een bepaalde vrijheid niet aankan dan moet deze vrijheid nog niet gegeven worden. Maar wanneer je als ouder beseft dat het vooral je eigen angst of bezorgdheid is, die je parten speelt, is het wel goed om het kind langzaam aan meer los te laten. En het loslaten levert vaak ook uiteindelijk geruststelling op omdat ouders ervaren dat het kind de verantwoordelijkheid goed aan kan en goed om kan gaan met de verworven vrijheid. Alleen dient zich er dan al snel weer een nieuw punt aan waarop het kind los gelaten moet worden. En zo beweegt het kind zich langzaam naar zelfstandigheid. Al zal menig ouder toegeven dat volledig loslaten van het kind nooit helemaal lukt.
Heeft u naar aanleiding van dit artikel vragen of wilt u een persoonlijk advies, dan kunt u hier terecht: Vraag per e-mail of advies aan huis
