Plastic prul
Keer op keer verbaas ik mij over de hoeveelheid plastic prularia die ons huis binnenkomt. Een kindermenuutje lijkt toch echt niet compleet te zijn zonder speeltje er bij. En de enkele keer dat er geen speeltje bij het menu is inbegrepen, blijken we de ijsbeker mee te mogen nemen.
Eerlijk is eerlijk, soms kan ik het cadeautje bij het kindermenu best waarderen. Een doosje potloodjes komt altijd van pas, een sleutelhanger is ook leuk, gezien de rage bij de kinderen op school om zoveel mogelijk sleutelhangers aan hun sleutel te hangen en een puzzeltje is ook altijd leuk voor tijdens het eten.
De stuiterbal die we ergens kregen kon ik eenmaal thuis minder waarderen, maar was toch, zolang deze buiten bleef ook leuk speelgoed
Keer op keer verbaas ik mij over de hoeveelheid plastic prularia die ons huis binnenkomt. Een kindermenuutje lijkt toch echt niet compleet te zijn zonder speeltje er bij. En de enkele keer dat er geen speeltje bij het menu is inbegrepen, blijken we de ijsbeker mee te mogen nemen.
Eerlijk is eerlijk, soms kan ik het cadeautje bij het kindermenu best waarderen. Een doosje potloodjes komt altijd van pas, een sleutelhanger is ook leuk, gezien de rage bij de kinderen op school om zoveel mogelijk sleutelhangers aan hun sleutel te hangen en een puzzeltje is ook altijd leuk voor tijdens het eten.
De stuiterbal die we ergens kregen kon ik eenmaal thuis minder waarderen, maar was toch, zolang deze buiten bleef ook leuk speelgoed
Een zekere 'snackbar' met een grote M op het dak spant wat dit betreft wel de kroon. Ik kan mij niet herinneren ooit iets gevonden te hebben in 'de blije maaltijd' van mijn kinderen wat ik ook maar enigszins de moeite waard vond. Nu zult u zeggen, dan ga je toch niet. Maar dat is niet zo eenvoudig. Want mijn kinderen zijn wel - in eerste instantie- onder de indruk van het plastic prul en helaas is hun vader onder de indruk van de plastic hamburgers die geserveerd worden in dit etablissement. Het wordt dan dus drie tegen een en regelmatig verlies ik dit dan ook. En dus worden er weer twee nieuwe prullen in de la bijgestopt (ja, de prullen hebben hun eigen la, wel zo overzichtelijk) om er niet meer uit te komen.
Maar sinds enige tijd lijkt er een nieuwe bron van prullen aangeboord te zijn. Op de school van mijn kinderen is de gewoonte ontstaan om, wanneer een kind trakteert naast iets lekkers ook iets leuks om mee naar huis te nemen te geven. En dus staan mijn twee kinderen gemiddeld zo'n een keer in de twee weken bij de school met een plastic poppetje, gel-pen, verrassingsei of sticker-vel. Soms zijn de cadeautjes best leuk of zinvol, een gum komt altijd wel van pas en met alle vriendenboekjes kunnen stickers ook nooit kwaad. Maar met een plastic kaboutertje op een krekel van nog geen halve centimeter uit een verrassingsei weten mijn kinderen toch niet zo goed raad. Met alle respect voor de jarige en zijn of haar ouders, regelmatig beland het cadeautje na enige tijd toch in de prullen-la.
En zo groeit de berg met prullen gestaag tot op een dag de la vol zal zijn. Want hoe weinig mijn kinderen er ook naar omkijken, weg doen mag namelijk niet. Ze zijn erg gehecht aan hun prullen in de la.
Het is hun eigen prullenverzameling en welk kind wil dat nou niet!
Karin Vogelaar