Het regent, het regent....
Het is vakantie en ik weet van gekkigheid niet meer wat ik nog moet doen met mijn kinderen. Alle spelletjes zijn al uit de kast geweest en allemaal al tenminste drie keer gespeeld. Het speelgoed is geordend en allemaal weer te voorschijn gehaald. Ik heb juf, ober, dolfijn, poezenmoeder, danseres, hertje, prinses en niet te vergeten buitenaards wezen gespeeld. We hebben koekjes gebakken, brooddeegfiguurtjes gemaakt, voor alle bekenden kaarten geknutseld en papa overladen met knutsels, bouwwerken en andere creatieve uitingen.
En nu wil ik naar buiten, want ik heb geen ideeën meer. Maar het regent !
Nu hoef ik me daar natuurlijk niets van aan te trekken. Regenjas aan, laarzen aan de voeten en stampen maar. Een gezonde Hollandse bui kan geen kwaad, zegt men. Maar ik zie dat anders. Ik hou niet van regen. En dan bedoel ik niet dat ik het toch wat minder leuk vind wanneer ik naar buiten moet om twee doorweekte kinderen van school naar huis te vervoeren. En ik bedoel ook niet dat ik mij, na een frisse tocht door de regen toch wat minder warm voel. Nee, dan bedoel ik dat ik regen echt verafschuw, met een grote hekel, die alleen uit te drukken is in woorden die ik hier niet zal gebruiken.
Kortom, we zitten binnen en ik kijk nog maar eens op de computer wat onze mogelijkheden zijn. Veel dingen zijn buiten en wat binnen is is vaak nog dicht.
In mijn wanhoop besluit ik naar een binnenspeeltuin te gaan. Ik heb deze tot nu toe vermeden, omdat ik mezelf ken. Wanneer mijn kinderen in het ballenbad bij de babywinkel om de hoek of de snackbar met de M op het dak willen, wordt ik er al onrustig van zodra ik ze niet meer kan zien.
Het is vakantie en ik weet van gekkigheid niet meer wat ik nog moet doen met mijn kinderen. Alle spelletjes zijn al uit de kast geweest en allemaal al tenminste drie keer gespeeld. Het speelgoed is geordend en allemaal weer te voorschijn gehaald. Ik heb juf, ober, dolfijn, poezenmoeder, danseres, hertje, prinses en niet te vergeten buitenaards wezen gespeeld. We hebben koekjes gebakken, brooddeegfiguurtjes gemaakt, voor alle bekenden kaarten geknutseld en papa overladen met knutsels, bouwwerken en andere creatieve uitingen.
En nu wil ik naar buiten, want ik heb geen ideeën meer. Maar het regent !
Nu hoef ik me daar natuurlijk niets van aan te trekken. Regenjas aan, laarzen aan de voeten en stampen maar. Een gezonde Hollandse bui kan geen kwaad, zegt men. Maar ik zie dat anders. Ik hou niet van regen. En dan bedoel ik niet dat ik het toch wat minder leuk vind wanneer ik naar buiten moet om twee doorweekte kinderen van school naar huis te vervoeren. En ik bedoel ook niet dat ik mij, na een frisse tocht door de regen toch wat minder warm voel. Nee, dan bedoel ik dat ik regen echt verafschuw, met een grote hekel, die alleen uit te drukken is in woorden die ik hier niet zal gebruiken.
Kortom, we zitten binnen en ik kijk nog maar eens op de computer wat onze mogelijkheden zijn. Veel dingen zijn buiten en wat binnen is is vaak nog dicht.
In mijn wanhoop besluit ik naar een binnenspeeltuin te gaan. Ik heb deze tot nu toe vermeden, omdat ik mezelf ken. Wanneer mijn kinderen in het ballenbad bij de babywinkel om de hoek of de snackbar met de M op het dak willen, wordt ik er al onrustig van zodra ik ze niet meer kan zien.
Eenmaal aangekomen ben ik mijn kinderen binnen vijf minuten beiden kwijt en de rest van de middag gebeurt dat nog een keer of vijf, zes. Als een kip zonder kop loop ik ze de hele middag in de gaten te houden en te zoeken en te troosten na kleine valpartijtjes of aanvaringen met andere kinderen.
Het is namelijk kokend druk want.... het regent.
Gelukkig hebben de kinderen het toch een leuke middag gevonden. En ik heb weer een reden te meer om de regen te vervloeken.
Morgen bakken we een cake, spelen we alle spelletjes gewoon nog een keer en zal ik een dolfijn zijn in een prinsessenjurk die moeder is van zes poesjes en als lerares staat voor een klas vol buitenaardse wezentjes die graag dansend willen leren ober te worden. Alles beter dan die regen in.
Francisca Bergen