En ik, de mama in kwestie, vind het eigenlijk ook wel een heel gerust idee dat ik mee ga. Want ik weet dat Steven zal genieten van dit schoolreisje, met of zonder mama. Maar ik weet ook dat hij extra zal genieten met mama mee, omdat hij weet dat hij niet bang hoeft te zijn. Mama is er toch bij! Want 25 kinderen van 9/10 jaar oud drie dagen opstap, het is nog al wat. Er gaat gezwommen worden, speurtochten in het bos, spelletjes in een park met oudhollandse spelletjes, een uur heus midgetgolven, met ze alle slapen in stapelbedden en natuurlijk 's avonds keten.

En gelukkig hoef ik ditmaal niet te wachten op een 'lege' bus bij terugkomst van de kinderen. Dit jaar ben ik een van de begeleiders die zal vertellen dat we de kinderen vergeten zijn. 'Ze zullen nog wel bij de jeugdherberg staan.' Waarna de kinderen natuurlijk lachend onder de banken vandaan komen. Of misschien besluiten we ze dit jaar wel een straat eerder uit te laten stappen, zodat de bus echt leeg is. Dat vinden de kinderen vast prachtig en misschien is er dan nog wel een ouder die zich toch even afvraagt waar de kinderen zijn.

Hartstikke leuk allemaal, maar ook spannend. Want wat nou als je heimwee krijgt, of 's nachts naar droomt. Of je valt en je moet huilen en iedereen ziet het. Of je verdwaalt in het bos. Of je vindt het gewoon niet leuk. Tja, alle mogelijkheden heeft Steven al laten passeren. Gelukkig is hij steeds weer gerustgesteld door de mededeling dat mama er dan toch is.

Mijn grote jongen, gelukkig is hij nog klein genoeg om zijn mama nog hard nodig te hebben.

Madeline de Boer