Schoolreisje
Al dagen praat hij over bijna niets anders. Eerst vond hij het vooral eng, tot hij hoorde dat mama mee zou gaan. Vanaf dat moment zijn de stoere verhalen niet van de lucht. Iedereen die maar even wil luisteren krijgt het tot horen: Steven gaat op schoolreis. Wel drie dagen. En dan slaapt hij twee nachtjes niet thuis. Maar dat geeft niet, hoor. Dat durft hij best, zolang van huis. Hij vertelt er alleen nooit bij dat mama ook mee gaat. Dat maakt het verhaal namelijk een stuk minder stoer.
Al dagen praat hij over bijna niets anders. Eerst vond hij het vooral eng, tot hij hoorde dat mama mee zou gaan. Vanaf dat moment zijn de stoere verhalen niet van de lucht. Iedereen die maar even wil luisteren krijgt het tot horen: Steven gaat op schoolreis. Wel drie dagen. En dan slaapt hij twee nachtjes niet thuis. Maar dat geeft niet, hoor. Dat durft hij best, zolang van huis. Hij vertelt er alleen nooit bij dat mama ook mee gaat. Dat maakt het verhaal namelijk een stuk minder stoer.
En gelukkig hoef ik ditmaal niet te wachten op een 'lege' bus bij terugkomst van de kinderen. Dit jaar ben ik een van de begeleiders die zal vertellen dat we de kinderen vergeten zijn. 'Ze zullen nog wel bij de jeugdherberg staan.' Waarna de kinderen natuurlijk lachend onder de banken vandaan komen. Of misschien besluiten we ze dit jaar wel een straat eerder uit te laten stappen, zodat de bus echt leeg is. Dat vinden de kinderen vast prachtig en misschien is er dan nog wel een ouder die zich toch even afvraagt waar de kinderen zijn.
Hartstikke leuk allemaal, maar ook spannend. Want wat nou als je heimwee krijgt, of 's nachts naar droomt. Of je valt en je moet huilen en iedereen ziet het. Of je verdwaalt in het bos. Of je vindt het gewoon niet leuk. Tja, alle mogelijkheden heeft Steven al laten passeren. Gelukkig is hij steeds weer gerustgesteld door de mededeling dat mama er dan toch is.
Mijn grote jongen, gelukkig is hij nog klein genoeg om zijn mama nog hard nodig te hebben.
Madeline de Boer