Zijn alle kindjes even lief, Sint?
Vol overgave hadden zij hun liedjes gezongen bij de open haard. Eenmaal in bed vertrouwde mijn zoontje mij nog toe dat hij wel benieuwd was wat er in zijn schoen zou zitten en dat hij eigenlijk wel wilde dat ik hem wakker zou komen maken midden in de nacht zodat hij Sint of Piet zou kunnen zien. Maar hij begreep wel dat ik dat niet zo'n goed idee vond en ging dan ook zonder zeuren slapen in de hoop dat het snel ochtend zou zijn.
En de volgende ochtend was het dan ook snel ochtend. Tenminste, dat vond ik. Om half zeven vond mijn zoontje het namelijk wel ochtend, een mening die ik niet met hem deelde. Maar toen om kwart voor zeven, door al zijn heen en weer geloop, ook zijn zus wakker werd, legde ik mij er toch maar bij neer dat het blijkbaar ochtend was en ging met ze naar beneden om te kijken wat de Sint gebracht had. Dat mijn nieuwsgierigheid wat kleiner was dan die van mijn kinderen zal je, neem ik aan, niet verbazen.
Vol overgave hadden zij hun liedjes gezongen bij de open haard. Eenmaal in bed vertrouwde mijn zoontje mij nog toe dat hij wel benieuwd was wat er in zijn schoen zou zitten en dat hij eigenlijk wel wilde dat ik hem wakker zou komen maken midden in de nacht zodat hij Sint of Piet zou kunnen zien. Maar hij begreep wel dat ik dat niet zo'n goed idee vond en ging dan ook zonder zeuren slapen in de hoop dat het snel ochtend zou zijn.
En de volgende ochtend was het dan ook snel ochtend. Tenminste, dat vond ik. Om half zeven vond mijn zoontje het namelijk wel ochtend, een mening die ik niet met hem deelde. Maar toen om kwart voor zeven, door al zijn heen en weer geloop, ook zijn zus wakker werd, legde ik mij er toch maar bij neer dat het blijkbaar ochtend was en ging met ze naar beneden om te kijken wat de Sint gebracht had. Dat mijn nieuwsgierigheid wat kleiner was dan die van mijn kinderen zal je, neem ik aan, niet verbazen.
Maar eenmaal 's middags uit school bleken deze kinderen plotseling een stuk minder voorbeeldig. Op de fiets naar huis voelde ik al dat er iets broeide. De tassen werden in de hoek gesmeten en de handpoppen, die nog op tafel lagen, verdwenen met een grote boog in de speelgoedkist.
Wat verbaast keek ik het aan, maar besloot het maar te laten gaan, het zijn uiteindelijk onrustige tijden op school met alle festiviteiten en dit heeft nu eenmaal zo zijn effect op kinderen.
Maar hiermee was de kous duidelijk niet af, bleek toen eenmaal het Sinterklaasjournaal begon. Er ontstond een ruzie over of er wel of niet gekeken moest worden. Dochterlief was van mening dat er wel gekeken moest worden maar haar broer vond dat de TV uit moest. Want, zei hij : "Sinterklaas is stom"
Zo, dat was er uit. Er volgde meteen een hele stroom tranen.
Tussen het snikken door kwam het hele verhaal. Een jongen uit zijn klas had een ontzettend mooie race-auto gekregen 'in zijn schoen'. Zo één waarvan wij als ouders besloten hadden, dat dit zelfs voor pakjesavond zelf een beetje te duur was, laat staan voor in de schoen. De jongen had er enorm mee lopen pronken en mijn zoontje was enorm jaloers geworden. Ik praatte er met hem over en besprak dat het toch wel vaker gebeurde dat een kindje iets had wat hij niet had en wel graag wilde hebben.
"Ja" zei mij zoontje: "dat is ook zo. Ik ben ook niet verdrietig om de auto." Ik informeerde waarom hij dan wel verdrietig was. "Ik kreeg een handpop en chocolade muntjes van de Sint en Tom een grote auto. Sinterklaas vindt Tom veel liever. Sint vindt mij maar een beetje lief"
Tja, na deze vijfjarige-logica stond ik toch even met mijn mond vol tanden. Al heb ik hem wel op het hart gedrukt dat ik in ieder geval heel, heel veel van hem houd.
Hanneke Hamsburg