Maar goed, met flink wat geduld worstel ik de reclame-boekwerken door en kom tot een bescheiden lijstje van cadeaus voor mijn kinderen. Op naar de winkel. De jongste mag mee. Hij is zich toch nog niet bewust van wat er om hem heen gebeurt en het geeft dus niet dat hij zijn cadeaus al ziet. Als hij ze al ziet. De oudste blijft thuis, want het is niet leuk als zij haar cadeaus al ziet. En daarbij is het wel erg moeilijk voor haar om van al dat speelgoed in de winkel af te blijven. Ik besluit daarom de kat niet op het spek te binden.

Bij het binnenkomen van de winkel komt mij een vrouw tegemoet die bijna bezwijkt onder het gewicht van alle pakjes in haar tassen. Eerlijk gezegd verbaast het me dat er nog iets in de winkel staat, je zou denken dat mevrouw alles gekocht heeft. Mijn eerste reactie is er een van afgrijzen. Waarom kinderen zo overladen met cadeaus? Maar dan denk ik bij mezelf, misschien is deze vrouw wel oma van 20 kleinkinderen en dan is de hoeveelheid cadeaus heel redelijk. Maar ja, bestaat dat nog, oma zijn van 20 kleinkinderen? En is ze eigenlijk niet nog veel te jong om al zoveel kleinkinderen te hebben? Nee ik vrees toch dat we hier te maken hebben met extreme verwennerij.

Mijn eigen ervaring is dat kinderen niet blijer worden naarmate ze meer cadeaus krijgen. Het eerste cadeau wordt met veel enthousiasme begroet, maar bij het zesde cadeau begint de aandacht toch danig te verslappen. Vaak zie je dat het kind het liefst na een paar cadeautjes wil gaan spelen met de nieuwe spullen en geen cadeaus meer wil uitpakken. Of alles wordt netjes uitgepakt, maar het kind heeft amper in de gaten wat het krijgt. Ik heb dit jaar dan ook vriendelijk bedankt voor zo'n sinterklaas of kerstviering. We houden het dit jaar lekker klein.

In de winkel is het druk, extreem druk. Ik schuifel tussen de mensen door en verzamel de cadeaus die ik heb uitgezocht. Ondertussen geef ik mijn ogen de kost en verbaas mij over de prijzen. Met veel moeite vind ik de cadeautjes voor rond een tientje die ik moet aanschaffen voor het buurtfeest. Het merendeel van de goedkope dingen zijn prullaria, waar een kind niets aan heeft. Ik snap dan ook best dat mensen iets echt leuks willen geven en dus wat meer geld uitgeven. Maar ik vind cadeaus van 400/500 gulden toch wat ver gaan. Maar gezien de andere kopers sta ik hier alleen in of maak ik in ieder geval deel uit van een minderheid.

Tot mijn grote verbazing tref ik bij de kassa dezelfde vrouw aan die ik bij het binnenkomen verborgen had gezien achter een enorme lading cadeaus. Aan de caissière legt ze uit dat ze had ontdekt dat ze voor Kasper 15 euro minder had uitgegeven dan voor Marloes en dat kon natuurlijk niet. Ze had dus nog maar iets voor Kasper uitgezocht. Maar dat kostte 25 euro dus had ze voor Marloes ook nog maar een kleinigheidje. En met de gum die bij de kassa lag kwam ze dan uiteindelijk toch op hetzelfde bedrag uit voor beide kinderen, opluchting alom. Ik begrijp nu hoe ze aan die enorme hoeveelheid cadeaus kwam. Ik reken af en verlaat de winkel. Buiten zie ik mevrouw nog staan twijfelen."Klopt het nou echt?" zie ik haar denken en ik kan een lach niet onderdrukken. Ze lacht terug. "Fijn hè, deze tijd van het jaar." Maar ik zie in haar ogen dat ze het niet meent. Ze zal blij zijn wanneer het weer achter de rug is en alles goed is gegaan.
Jammer, dat deze leuke tijd voor sommige mensen nog maar om een ding draait.

Nadine de Zeeuw