De volgende dag blijkt er tot grote teleurstelling van mijn kinderen weinig over te zijn van de sneeuw. De tocht naar school bestaat uit meer sjouwen met de slee dan uit sleeën. Ik voel me een beetje idioot met mijn slee, maar op school aangekomen blijk ik gelukkig niet de enige die toch nog de slee heeft mee genomen. Tientallen sleetjes staan voor de deur op een rij.
De weergoden zijn schijnbaar zo onder de indruk van dit vertoon van ouderlijke eigenwijsheid en volhardendheid, dat ze dit belonen met een nieuwe sneeuwbui. Aan het eind van de middag komen dan ook twee verkleumde jochies binnen, nadat ze de hele middag geprobeerd hebben met het beetje sneeuw dat is gevallen toch een sneeuwpop te bouwen.

En als ze dan 's avonds in bed liggen kan ik eindelijk mijn ware gevoelens de vrije loop laten. Ik hou namelijk helemaal niet van sneeuw. Ja, op een berg ergens in een leuk wintersportgebied. Sneeuw in een hoeveelheid dat je er ook echt iets mee kan. Sneeuw die zacht en poederig is, maar zich toch goed laat samenvoegen tot een prachtige sneeuwman.
Maar sneeuw in Nederland, zo'n dun laagje dat binnen een dag tot pap is gereden en dan daarna keihard opvriest, nee, dat hoeft van mij niet.

Kristine Rijsingen