Maar ook nu nog, nu mijn oudste dochter vijf is, mijn zoon vier en mijn jongste dochter twee, vind ik het heerlijk, die kinderspullen in huis. De speelgoedbeesten zwerven door het hele huis, het speelgoed is bijna overal in huis wel vertegenwoordigd en ook op de plaatsen waar geen speelgoed mag zijn, vind ik dingen van mijn kinderen. In de keuken hun bordjes en bekers, op de WC hun kleine wc-brilletje en de po en in de bijkeuken hun wasgoed. En nog steeds geniet ik van de aanwezigheid van deze spullen. Ze zijn zo het onomstotelijke bewijs van de aanwezigheid van mijn kinderen, ook wanneer ze op school of in bed zijn.

En natuurlijk vliegt het me wel eens aan wanneer ik de kamervloer bijna niet meer kan zien door al het speelgoed. En natuurlijk ruim ik een paar keer per dag op en leer ik mijn kinderen hun troep op te ruimen. Maar 's avonds, wanneer ze alle drie op één oor liggen, dan vind je in mijn kamer geen afgesloten kast met speelgoed. Ik vind een open kast veel gezelliger staan en groot speelgoed mag gewoon in een speelhoek op de vloer.

Een vriendin van mij (zonder kinderen) vindt het maar niets. Ze snapt niet dat ik kan leven in deze "troep". Al geeft ze wel toe dat het netjes opgeruimd is, maar al dat speelgoed zo in het zicht, nou nee. Wat haar betreft mag het wel in de eerder genoemde gesloten kast. Mijn sentimenten bij het zien van deze kinder-dingen begrijpt ze niet. Ach ja, zij heeft ook geen kinderen en wil die ook niet.

Maar ik heb ontdekt dat menig ouder mij ook niet begrijpt en dat mijn voorliefde hun frustratie is.

Natascha