Maar ook overdag wordt er gesprongen, gegleden, geschommeld en gedanst. Op mama wel te verstaan, met of zonder tussenkomst van de bank. Onschuldig vermaak, waarvan ik net zo geniet als mijn kinderen. Tenminste tot voor kort.
Want sinds enkele dagen is de speeltuin 'mama' gesloten. Hij (zij) is namelijk kapot.
In twee dagen tijd heeft mijn dochter mij namelijk een dikke lip, een bloedblaar en, echt waar, een gekneusde rib bezorgd. Ik voel me net een bokser na een verloren wedstrijd.

En mijn lieve schatje zit vol medelijden. Ze deelt kusjes uit, vraagt vaak of het pijn doet en vraagt bij alles of het wel mag van de dokter. En ja, het mag allemaal. Gewoon blijven bewegen, was het advies. Maar zeer doet het wel. Dus het slingeren, springen en glijden laat ik toch maar even over aan papa. Want die is weer geheel genezen van een arm uit de kom na een valpartij over de zandbak van de kinderen.

Het zijn schatjes en we kunnen absoluut niet zonder ze. Maar goed voor je gezondheid zijn kinderen niet.

Tamar