Terwijl ik dit schrijf ligt ze in bed voor haar middagslaapje. En ook dan praat ze, soms wel drie kwartier voordat ze gaat slapen. Alle directe en verre familieleden worden opgenoemd, de speelgoedbeesten passeren, het weer wordt besproken, alle liedjes worden even doorgenomen. En soms gaat het dan ook over de Teletubbies. Ze praat dan over ze alsof ze bij haar in de kamer zitten en ze laat ze van alles doen. En ze doen dat graag, als ik mijn dochtertje zo hoor.

De ontwikkeling van het praten is iets prachtigs. Maar het zorgt wel voor een geheel nieuwe kijk op je eigen manier van praten. Ik hoor mijn dochtertje soms dingen zeggen, dat ik denk: "O jee, heb ik dat gezegd?"
En laat ik maar gewoon eerlijk zijn, soms ontvalt mij wel eens een krachtterm (met name wanneer ik mij pijn doe) die eigenlijk niet geschikt is voor de oren van mijn meisje. Maar ze hoeft ze maar een keer te horen en het is raak. Gelukkig vergeet ze ze ook weer snel, omdat ze ze verder nooit hoort, maar ik voel me toch iedere keer weer bezwaart. Dat soort woorden passen niet bij het engelengezichtje van mijn dochter.

En soms ook begint mijn dochter over een onderwerp dat ik thuis best uitgebreid en zonder schaamte met haar wil bespreken, maar wat ik een minder geschikt onderwerp vind voor bijvoorbeeld in de supermarkt. Zo is mijn dochtertje op dit moment erg bezig met het feit dat ik mijn zoontje de borst geeft. Het woord borst krijgt zij nog niet uit haar mond, dus dat werd al snel tietje. Een onschuldig woord in mijn ogen, maar ik kleur toch rood wanneer ze in de supermarkt vraagt of haar broertje niet een tietje moet.

Ook kent ze absoluut nog geen schaamte in het praten over andere mensen. Alle wat oudere dames worden standaard voor 'oma' uitgemaakt, iets wat niet altijd op prijs gesteld wordt. En ze vraagt rustig 'wat is dat nou' aan een kindje met een grote wond op zijn hoofd. Eerst informeert ze heel betrokken of het pijn doet. Maar wanneer het jongetje vertelt dat dat niet het geval is, vindt ze het nodig het jongetje te vertellen dat ze het maar vies vindt. Het jochie kijkt beteuterd.
En ze attendeert mij ook op iedereen die er in haar ogen anders uit ziet dan wat zij als normaal beschouwt.

En toch, het is een enorm vermaak, zo'n pratende eigenwijze dreumes. Ik geniet iedere dag van de mooie zinsconstructies die ze weet te maken en verbaas me over de manier waarop ze mij in een paar woorden een heel verhaal kan vertellen. Ik vind het heerlijk om een gesprek maar haar te voeren en ben ontzettend blij dat ze me nu -meestal- kan vertellen wat haar dwars zit. Al klinkt ze soms net als een Teletubbie.

Sanne