Ik probeer haar op te vrolijken met boekjes, liedje, verhaaltjes en spelletjes, maar het merendeel van de tijd reageert ze hier op een manier op, dat ik het gevoel heb dat ze het enkel doet om mij een plezier te doen. En dat hoeft niet, dus stop ik er weer mee. Het enige wat ze eigenlijk wil is tegen mij aanhangen. En dat is soms wat lastig, wanneer haar broertje ook aandacht vraagt. In de afgelopen vier en halve maand had ik een mooi evenwicht gevonden in het verdelen van mijn aandacht. Maar nu weet ik het even niet meer. Natuurlijk krijgt mijn meisje veel meer aandacht als normaal, maar mijn kleine mannetje begrijpt dit niet en protesteert. En zo ren ik de hele dag (en nacht) gevoelsmatig een beetje tussen ze heen en weer.

Mijn dochtertje is tot nu toe eigenlijk helemaal niet jaloers geweest op haar broertje, maar nu steekt dit, volkomen begrijpelijk, toch een beetje de kop op. Ze reageert erg boos en verdrietig wanneer ze aandacht wil en dit kan even niet omdat hij aan de borst ligt. En samen op schoot zitten, wat ze tot nu toe erg leuk vond, is nu ze ziek is ook niet meer leuk. Ze wil mama voor zichzelf. Toch duurt dit nooit lang. Binnen enkele minuten wil ze toch wel graag dat ik hem oppak en krijgt hij een heerlijk snotterig kusje van haar. "Zo, over? " vraagt ze hem. En meestal is dit wel het geval.

En nu hij ook verkouden begint te worden, kijkt ze me zorgelijk aan. " Koude, hé mama?. Hoesten en niesen en pijn buik, hé mama? Ook papa moet even op de hoogte gesteld worden. In de keuken hoor ik haar er nog aan toe voegen "agossiepossie" Aan medelijden geen gebrek, ondanks haar eigen 'lijden'.

Sanne