Een beetje moe

Het liefst zou ik nu in mijn bed liggen, maar ik doe het niet. Het is nog te vroeg en ik wil mijn slaapritme niet nog meer overhoop gooien. Maar o, wat ben ik moe. Mijn zoontje heeft namelijk al nachten lang de gewoonte om zo rond een uur of twee wakker te worden en dan wel klaar te zijn met slapen. En wat ik ook zeg of wat ik ook doe, hij wil eruit. Pas zo tegen een uur of vier, half vijf is hij wel weer bereid verder te slapen. En dan slaapt hij lekker door tot een uur of negen. En ik weet dat dit niet goed is. Natuurlijk niet, hij moet gewoon om half acht op zodat er een goed slaapritme ontstaat.
Maar ik kan het niet opbrengen. Want ook ik slaap tot negen uur en heb dit hard nodig na mijn gebroken nacht.

Na enig aanmodderen van bed in en bed uit, heb ik besloten dat hij in ieder geval niet meer uit bed mag 's nachts. En dus zwerf ik twee uur lang rond op de overloop tussen zijn en mijn kamer. Want hem alleen laten huilen, dat doe ik niet. Ik kan dat gewoon niet. En dus ga ik steeds weer bij hem kijken en hem troosten. En wat er dan voor zorgt dat hij op een gegeven moment dan toch weer in slaap valt, ik weet het niet. Waarschijnlijk gewoon vermoeidheid, dat kan niet anders. Ik val in ieder geval als een blok in slaap zodra hij stil is.