Veterstrikdiploma
Dochterlief, en dan bedoel ik de jongste, de oudste is negen, had zich in haar hoofd gehaald dat ze wilde leren veters strikken. Een aantal kinderen uit haar klas, voor wie zij grote bewondering heeft, want zij zijn al 'groot', kunnen veters strikken. En dus was zij van mening dat ze het ook moest kunnen.
Op school had juf uitgelegd hoe het moest en onze kleine vijfjarige laten weten dat ze thuis maar goed moest oefenen. Wist juf veel !
Die ging er vast vanuit dat ze zo af en toe eens een poging zou wagen en het in de komende weken wel onder de knie zou krijgen.
Maar zo ging het niet helemaal. Met een vastberaden houding vroeg onze kleine prinses om een veter en dacht aan de slag te gaan. Dat een losse veter niet te strikken valt zorgde al voor de eerste frustratie. Boos voegde ze mij toe dat ze zo niet kon oefenen en dat de juf dan vast boos op mij werd.
En vetersschoenen, nee, die had alleen papa en die was niet thuis. Gelukkig beschikte ik zowel over een houten strikschoen als over een boek om te leren veters strikken met daarin een papieren schoen met echte veter die uitvouwde bij het openen van het boek. Genoeg materiaal om mee te oefenen dus.
Met een verbeten blik in haar ogen ging mevrouw aan de slag. Er van uitgaande dat ze 'dit varkentje wel even zou wassen' en het binnen een paar minuten wel onder de knie zou hebben. Viel dat even tegen.
Woest zat ze achter haar boek met veter en een ieder die aanbood te helpen kon een snauw en een grauw krijgen.
Dochterlief, en dan bedoel ik de jongste, de oudste is negen, had zich in haar hoofd gehaald dat ze wilde leren veters strikken. Een aantal kinderen uit haar klas, voor wie zij grote bewondering heeft, want zij zijn al 'groot', kunnen veters strikken. En dus was zij van mening dat ze het ook moest kunnen.
Op school had juf uitgelegd hoe het moest en onze kleine vijfjarige laten weten dat ze thuis maar goed moest oefenen. Wist juf veel !
Die ging er vast vanuit dat ze zo af en toe eens een poging zou wagen en het in de komende weken wel onder de knie zou krijgen.
Maar zo ging het niet helemaal. Met een vastberaden houding vroeg onze kleine prinses om een veter en dacht aan de slag te gaan. Dat een losse veter niet te strikken valt zorgde al voor de eerste frustratie. Boos voegde ze mij toe dat ze zo niet kon oefenen en dat de juf dan vast boos op mij werd.
En vetersschoenen, nee, die had alleen papa en die was niet thuis. Gelukkig beschikte ik zowel over een houten strikschoen als over een boek om te leren veters strikken met daarin een papieren schoen met echte veter die uitvouwde bij het openen van het boek. Genoeg materiaal om mee te oefenen dus.
Met een verbeten blik in haar ogen ging mevrouw aan de slag. Er van uitgaande dat ze 'dit varkentje wel even zou wassen' en het binnen een paar minuten wel onder de knie zou hebben. Viel dat even tegen.
Woest zat ze achter haar boek met veter en een ieder die aanbood te helpen kon een snauw en een grauw krijgen.
En gelukkig was haar drang om het te leren nog groter dan haar frustratie over het niet lukken en dus keek ze toch maar hoe ik het dan deed.
De rest van de middag bleef ze het proberen en zelfs tijdens het voorlezen voor het slapen gaan ging ze hier nog mee door.
De volgende ochtend kon er bij mijn dochter nog net een goedemorgen van af voor de juf, om daarna meteen te laten weten dat ze graag het veterstrikdiploma wilde halen. "Weet je het zeker" vroeg de juf: "moet je niet nog een beetje oefenen." Vol verachting keek mijn kleine meid de juf aan. "Dat heb ik al gedaan"
En ja hoor, 's middags uit school kwam ze naar buiten met haar eerste diploma (het pietendiploma niet meegeteld). Vol trots liet ze het mij zien. En ik deed trots met haar mee, want ze had er hard voor gewerkt en het zeker verdient. En stiekem was ik ook een beetje blij dat we dit weer konden afsluiten en ik geen gefrustreerde driftkikker meer aan tafel hoefde te hebben.
Thuis gekomen stevende dochterlief op de knutselkast af, pakte pen en papier en nam plaats aan tafel. "Mama, ik wil leren schrijven." We hebben nog een lange weg van frustraties te gaan.
Patricia Verhip 