Dit kan komen doordat de ene ouder veel meer aanwezig is dan de andere ouder, waardoor het kind er aan gewend raakt de zorg van de ene ouder te krijgen. Anderzijds kan afwezigheid er ook toe leiden dat het kind zich juist helemaal richt op de ouder die afwezig is geweest en dan weinig van de ouder wil weten die de meeste zorg op zich nam Het kind uit hiermee dat het de afwezige ouder gemist heeft. Ook kan door een verschil in opvoeding tussen de ouders een situatie ontstaan waarbij het kind erg naar een ouder toe trekt. Bijvoorbeeld omdat het kind weet dat het meer mag bij de ene ouder of zich meer geborgen voelt bij een ouder. Ook kan het dat de karakters van de ouder en het kind gewoon botsen, waardoor het kind meer naar de andere ouder toetrekt. Dit kan gebeuren wanneer ouder en kind een heel verschillend karakter hebben, bijvoorbeeld een drukke ouder met een kind wat er gesteld is op rust en regelmatig. Maar ook wanneer het kind en de ouder juist erg op elkaar lijken wat karakter betreft kan dit voor botsingen zorgen, bijvoorbeeld wanneer het kind snel boos wordt en dit ook een hoop boosheid bij de ouder oproept.

De eerste maanden richt een baby zich nog niet specifiek op zijn of haar ouders. Vanaf 5/6 maanden begint het kind zich echt bewust te hechten aan de personen in zijn of haar directe omgeving. We zien dan vaak dat één persoon centraal komt te staan (exclusieve gehechtheid). En dit is over het algemeen de ouder die de meeste zorg op zich neemt. Wanneer een moeder borstvoeding geeft en er geen fles bijgegeven wordt kan dit er voor zorgen dat het kind sterk naar de moeder toe trekt.
Het is belangrijk om als ouder elkaar in de waarde te laten als ouder. Wanneer een ouder staat te stuntelen met een truitje is het beter dit even op zijn beloop te laten. Door in te grijpen, krijgt het kind een verkeerd signaal. En iedere ouder heeft ook zijn eigen manier om dingen te doen en het is goed om dit ook van elkaar te accepteren.

Aan de voorkeur van een kind wat betreft de zorg van de ouders moet zo min mogelijk toe gegeven worden. Wanneer er namelijk toegegeven wordt aan deze voorkeur zal het kind steeds meer naar deze ouder toetrekken en steeds minder de andere ouder gaan opzoeken.
Het is dan ook belangrijk de zorgtaken zo veel mogelijk te blijven verdelen. Maar niet door het te forceren, het kind zal zich niet prettiger gaan voelen wanneer het gedwongen wordt iets met de ouder te doen die het afwijst. Beter is het situaties te laten ontstaan waarbij het kind even alleen is met de ouder die het kind minder opzoekt, zodat er geen keuze is wie die luier verschoont, voorleest of in bed legt. Zorg voor een situatie waarin het kind soms mag kiezen en soms ook gewoon genoegen moet nemen met hoe de situatie verloopt en wie voor het kind zorgt. Belangrijk is dat beide ouder blijven zorgen voor het kind en betrokken blijven.
Wanneer het kind zich erg verzet kan het soms een oplossing zijn om tijdelijk even een aantal dingen als ouders samen te doen, zodat het kind er aan went dat de ouder die op dat moment niet de voorkeur heeft ook aanwezig is bij deze dingen. De ouder die de voorkeur van het kind heeft kan dan langzaam aan een stapje terug doen en de zorg meer aan de andere ouder overlaten.