Vechten om de aandacht!
Regelmatig leg ik in mijn adviezen aan ouders uit dat kinderen na de geboorte van een broertje of zusje lastig gedrag kunnen gaan laten zien. Het kind is bang de liefde van papa en mama kwijt te raken aan dat kleine kwetsbare kindje dat plotseling deel is gaan uitmaken van het gezin. De aandacht vanuit de omgeving versterkt deze angst vaak nog. Familie en vrienden komen allemaal de nieuwe baby bewonderen en wildvreemden werpen regelmatig een vertederde blik in de wagen en vertellen het kind dat het maar blij moet zijn met zo'n lief broertje of zusje. Terwijl het kind dat eigenlijk helemaal niet zo is. Al durven de meeste kinderen dat ook niet zo goed toe te geven, omdat ze het broertje of zusje wel degelijk ook lief vinden, maar het alleen zo moeilijk vinden om de aandacht te moeten delen. Veel kinderen beginnen dan wat te vechten om de aandacht.
Ik hield er dan ook zeker rekening mee dat mijn dochter van vijf en zoontje van drie het ook best moeilijk zouden kunnen hebben met de geboorte van hun zusje. En dit bleek ook wel enigszins het geval. Beiden hadden ze het zo af en toe best moeilijk met de veranderingen in huis en de vele aandacht die er in het begin was voor hun kleine zusje. Bij mijn kleine grote meid resulteerde dit in flinke huilbuien en zoonlief besloot de zindelijkheid maar weer even te laten varen. Maar na een paar weken was de rust eigenlijk al weer weergekeerd. Van vechten om de aandacht is dan ook zeker geen sprake geweest.
Regelmatig leg ik in mijn adviezen aan ouders uit dat kinderen na de geboorte van een broertje of zusje lastig gedrag kunnen gaan laten zien. Het kind is bang de liefde van papa en mama kwijt te raken aan dat kleine kwetsbare kindje dat plotseling deel is gaan uitmaken van het gezin. De aandacht vanuit de omgeving versterkt deze angst vaak nog. Familie en vrienden komen allemaal de nieuwe baby bewonderen en wildvreemden werpen regelmatig een vertederde blik in de wagen en vertellen het kind dat het maar blij moet zijn met zo'n lief broertje of zusje. Terwijl het kind dat eigenlijk helemaal niet zo is. Al durven de meeste kinderen dat ook niet zo goed toe te geven, omdat ze het broertje of zusje wel degelijk ook lief vinden, maar het alleen zo moeilijk vinden om de aandacht te moeten delen. Veel kinderen beginnen dan wat te vechten om de aandacht.
Ik hield er dan ook zeker rekening mee dat mijn dochter van vijf en zoontje van drie het ook best moeilijk zouden kunnen hebben met de geboorte van hun zusje. En dit bleek ook wel enigszins het geval. Beiden hadden ze het zo af en toe best moeilijk met de veranderingen in huis en de vele aandacht die er in het begin was voor hun kleine zusje. Bij mijn kleine grote meid resulteerde dit in flinke huilbuien en zoonlief besloot de zindelijkheid maar weer even te laten varen. Maar na een paar weken was de rust eigenlijk al weer weergekeerd. Van vechten om de aandacht is dan ook zeker geen sprake geweest.
En dan begint de strijd over wie ze het liefste vind. "Mij, want ze lachte naar me." roepen ze dan allebei. En allebei hebben ze gelijk. Want onze kleine meid vindt haar grote broer en zus namelijk allebei helemaal geweldig. Zodra ze ze ziet, of zelfs maar een foto van ze ziet, verschijnt er een grote glimlach op haar gezichtje. En om niemand kan ze zo schateren als om haar broer en zus.
Natuurlijk zijn ze haar ook wel eens zat en willen ze dat ze stil is, gaat slapen of eens even bij papa gaat zitten zodat ze iets met mama alleen kunnen doen. En juist omdat ik weet hoe oprecht ze hun zusje lief vinden, geef ik hier zonder problemen aan toe. Want ik weet dat het maar kort duurt voordat ze weer graag aandacht willen van hun zusje.
Ik ben dan eigenlijk alleen maar blij dat ze ook nog wel eens vechten om aandacht van mij.
Sanne