Maar goed, we keken zaterdag en de rest van de week was het redelijk rustig op het Idolsfront, zo interessant vonden ze het in het begin nou ook weer niet. Maar enkele weken voor de finales kwam een van beide op het briljante idee eens op internet te gaan kijken wat er eigenlijk te vinden was over hun favorieten Jamai, Hind en Dewi. En sindsdien begonnen de Idols-kandidaten een steeds grotere rol te spelen in ons gezinsleven. Het aantal sites over de verschillende deelnemers steeg met de dag en de interesse van onze meiden voor alles wat met Idols te maken had steeg in nog hoger tempo.

Ik was dan ook blij toen de finale eindelijk in zicht was. Zo blij dat ik zelfs toestond dat beide dochters een Jamai-poster voor hun raam hingen. We keken samen naar de finale, de meiden mochten voor een keer allebei twee keer bellen en toen de winnaar hun idol bleek te zijn kon hun avond niet meer stuk. En die van mij ook niet, met het vooruitzicht eindelijk weer in een huis te kunnen wonen zonder Idols. Maar dat bleek dus erg naïef.

De Idols-gekte bleek namelijk nog met naar begonnen te zijn. Nu de idols-kandidaten niet meer netjes op zaterdagavond met ze allen bij elkaar komen, blijken mijn dochters er bijna een dagtaak aan te hebben om in de gaten te houden wanneer Jamai op televisie is, wanneer Hind nou eens een contract aan geboden krijgt, wanneer Jim zijn single uitkomt en of Dewi misschien op de radio is. En daarnaast natuurlijk de vele roddels die ook allemaal op waarheid getest moeten worden door het internet na te pluizen.

Ik weet nu dus dat de Idols-gekte ook bij ouders toe kan slaan. Ik word er namelijk na maanden van Idols helemaal gek van.

Samantha