Een voorbeeld: Ik heb een 11-jarig meisje in behandeling gehad dat erg veel moeite had met de scheiding van haar ouders. Na een aantal gesprekken had ik het idee dat ze makkelijker praten over de scheiding en ze leek begonnen te zijn met het acceptatie-proces. Een gesprek met haar moeder leerde mij echter dat ze thuis nog steeds hetzelfde gedrag vertoonde en de scheiding nog helemaal niet kon accepteren. Ik wist dat dit meisje absoluut geen zin had in de begeleiding en dat ze intelligent was. Ze had bedacht dat als ze mij maar het gevoel gaf dat het goed ging dat de begeleiding dan wel zou stoppen. Door de informatie van de ouders en mijn eigen ervaring met dit meisje kwam ik tot de conclusie dat dit meisje geen baat had bij individuele begeleiding en zij is toen in een groepsbegeleiding geplaatst. Zonder de informatie van de ouders had ik mogelijk de begeleiding als geslaagd afgesloten en zou er niets bereikt zijn.

De vierde, en belangrijkste, reden voor begeleiding aan de ouders is het betrekken van de ouders bij de therapie. Want de behandelaar van het kind kan wel begeleiding aan het kind geven, maar de uiteindelijke veranderingen in het gedrag zullen thuis moeten plaats vinden. Het kind moet hetgeen hij geleerd heeft in de behandeling thuis gaan toepassen en de ouders moeten hierbij helpen. Een voorbeeld: In de begeleiding leert een jongen van acht jaar hoe hij het beste even weg kan lopen uit de situatie als hij heel erg driftig wordt in plaats van te gaan slaan. Het jongetje kan wel begrijpen dat hij dit beter kan doen, maar het zal heel moeilijk zijn voor hem om dit ook werkelijk te doen. Zijn ouders kunnen hem dan helpen door in de thuissituatie hem er steeds aan te herinneren wanneer hij boos wordt en als hij toch gaat slaan hem even op een rustige plek tot rust te laten komen. Ook zou een beloningssysteem opgezet kunnen worden waarbij hij voor iedere keer dat hij een conflictsituatie uit de weg gaat een punt krijgt. Bij vijf punten mag hij dan bijvoorbeeld iets leuks bedenken om te doen in het weekend. Dit soort veel toegepaste behandelingsmethodes zijn absoluut niet uitvoerbaar zonder de ouders.
Als je je realiseert dat de behandelaar het kind een uur in de week ziet en de ouders zeven dagen in de week minstens een uur of 6/7 per dag dan is dit wel logisch.

Behandeling van een kind is zonder de medewerking van de ouders eigenlijk niet mogelijk. Dit terwijl de behandeling van een kind zonder dat het kind begeleid wordt wel mogelijk is.
De behandelaar is adviseur en begeleider, de ouders en het kind zijn de uiteindelijk uitvoerders van de behandeling. En zo worden de ouders de behandelaar van de problemen die (ze met) hun eigen kinderen hebben. Niet altijd een eenvoudige rol, omdat u als ouder vaak te dicht bij het kind staat om objectief kleine veranderingen te zien. Het is niet altijd eenvoudig om ongewenst gedrag te negeren. Of gewenst gedrag te belonen als u dit gedrag als de gewoonste zaak van de wereld beschouwd.
Soms zijn adviezen alleen dan ook niet voldoende. Dan moeten de ouder begeleid, ondersteund en gestimuleerd worden door te gaan, ondanks de weinige vooruitgang.

En bijna altijd komt dan het punt waarop ouders en kind kunnen zeggen: 'Het is gelukt, we zijn er samen uitgekomen!'. Het beste compliment wat je als begeleider kunt krijgen is: 'Goh, eigenlijk hadden we u (begeleider) niet nodig. Uiteindelijk hebben we het zelf opgelost.' Want op deze manier hebben de ouders en het kind er vertrouwen in dat ze ook eventuele volgende problemen zullen kunnen oplossen. En dat is het beste, dat ouder en kind er samen uitkomen.


Heeft u naar aanleiding van dit artikel vragen of wilt u een persoonlijk advies, dan kunt u hier terecht: Vraag per e-mail of advies aan huis