Je partner als ouder
Mijn man en ik hadden al acht jaar een relatie en we waren een jaar getrouwd toen ik zwanger werd. Je hebt het idee dat je elkaar dan goed kent en dat er weinig dingen je nog kunnen verbazen over je partner. Mijn man wilde al wat eerder kinderen dan ik. Ik hield de boot enige tijd af omdat ik het gevoel had dat ik nog niet aan kinderen toe was en omdat ik eerst mijn opleiding wilde afmaken. Ongeveer een half jaar voordat ik afstudeerde wist ik plotseling dat ik een kindje wilde. Het zwanger worden lukte niet meteen. Maar ik greep iedere kans aan om baby'tjes te zien en vast te houden. Mijn man bewaarde altijd wat afstand. Als ik met hem hierover praatte dan zei hij altijd:" Het zijn niet mijn eigen kinderen. Ik vind ze wel lief, maar ik heb niets met ze." En al verbaasde dit mij enigszins, ik geloofde het en had er het volste vertrouwen in. En dit is gelukkig meer dan terecht gebleken.
Mijn dochtertje werd om kwart over twee 's nachts geboren. Helaas werd er besloten om half twee dat ik toch naar het ziekenhuis moest (na dertig uur weeën en twee uur persweëen). Ik vertrok met de verloskundige naar het ziekenhuis en mijn man zou volgen met mijn spullen. Tot mijn grote verbazing stond hij mij in het ziekenhuis al op te wachten toen we daar aankwamen. Hij had veel te hard gereden uit zenuwen en angst dat het toch sneller zou gaan dan verwacht. Die nacht en de eerst dag thuis gingen een beetje als een roes aan mij voorbij (Ik was door de bevalling zo'n 44 uur achter elkaar wakker) en ik herinner mij dan ook niet zoveel. Maar na een nacht slaap werd ik wakker met het gevoel "nu zijn wij een gezin"
Ik keek hoe mijn man ons meisje in bad deed, hoe hij haar verschoonde en hoe hij met haar knuffelde en smolt. Het was meteen duidelijk, hij is een ontzettend lieve papa.
In de eerste weken hoeft er nog niet zoveel opgevoed te worden. Er wordt verzorgd en geknuffeld en dit zorgt voor weinig onenigheid tussen de ouders. Je zult niet snel van mening zijn dat je partner je kindje verkeerd knuffelt. Maar na een paar weken komen er toch dingen waarover een ouderbeleid opgesteld moet worden. Waar slaapt het kindje na deze eerste weken, hoe wordt er omgegaan met huilen, wanneer moet zoon of dochterlief slapen en wie gaat er 's nacht uit? En hoe ouder je kind wordt, hoe meer er opgevoed moet worden. En dan leren de partners elkaar weer van een geheel nieuwe kant kennen. Plotseling ben je niet meer alleen partners, maar ook ouders, met ieder eigen ideeën over opvoeden.
Vroeger als we het niet over dingen eens waren dan lieten we dat zo, deden dingen ieder op onze eigen manier. Of we schipperden wat en de ene keer kreeg de ene zijn zin en de andere keer de ander.
Maar nu moest er plotseling één lijn getrokken worden, er moest duidelijkheid komen, regelmaat. Want niets is zo vervelend als wanneer een kind ontdekt dat hij/zij zijn ouders tegen elkaar kan uit spelen.
Mijn man en ik hadden al acht jaar een relatie en we waren een jaar getrouwd toen ik zwanger werd. Je hebt het idee dat je elkaar dan goed kent en dat er weinig dingen je nog kunnen verbazen over je partner. Mijn man wilde al wat eerder kinderen dan ik. Ik hield de boot enige tijd af omdat ik het gevoel had dat ik nog niet aan kinderen toe was en omdat ik eerst mijn opleiding wilde afmaken. Ongeveer een half jaar voordat ik afstudeerde wist ik plotseling dat ik een kindje wilde. Het zwanger worden lukte niet meteen. Maar ik greep iedere kans aan om baby'tjes te zien en vast te houden. Mijn man bewaarde altijd wat afstand. Als ik met hem hierover praatte dan zei hij altijd:" Het zijn niet mijn eigen kinderen. Ik vind ze wel lief, maar ik heb niets met ze." En al verbaasde dit mij enigszins, ik geloofde het en had er het volste vertrouwen in. En dit is gelukkig meer dan terecht gebleken.
Mijn dochtertje werd om kwart over twee 's nachts geboren. Helaas werd er besloten om half twee dat ik toch naar het ziekenhuis moest (na dertig uur weeën en twee uur persweëen). Ik vertrok met de verloskundige naar het ziekenhuis en mijn man zou volgen met mijn spullen. Tot mijn grote verbazing stond hij mij in het ziekenhuis al op te wachten toen we daar aankwamen. Hij had veel te hard gereden uit zenuwen en angst dat het toch sneller zou gaan dan verwacht. Die nacht en de eerst dag thuis gingen een beetje als een roes aan mij voorbij (Ik was door de bevalling zo'n 44 uur achter elkaar wakker) en ik herinner mij dan ook niet zoveel. Maar na een nacht slaap werd ik wakker met het gevoel "nu zijn wij een gezin"
Ik keek hoe mijn man ons meisje in bad deed, hoe hij haar verschoonde en hoe hij met haar knuffelde en smolt. Het was meteen duidelijk, hij is een ontzettend lieve papa.
In de eerste weken hoeft er nog niet zoveel opgevoed te worden. Er wordt verzorgd en geknuffeld en dit zorgt voor weinig onenigheid tussen de ouders. Je zult niet snel van mening zijn dat je partner je kindje verkeerd knuffelt. Maar na een paar weken komen er toch dingen waarover een ouderbeleid opgesteld moet worden. Waar slaapt het kindje na deze eerste weken, hoe wordt er omgegaan met huilen, wanneer moet zoon of dochterlief slapen en wie gaat er 's nacht uit? En hoe ouder je kind wordt, hoe meer er opgevoed moet worden. En dan leren de partners elkaar weer van een geheel nieuwe kant kennen. Plotseling ben je niet meer alleen partners, maar ook ouders, met ieder eigen ideeën over opvoeden.
Vroeger als we het niet over dingen eens waren dan lieten we dat zo, deden dingen ieder op onze eigen manier. Of we schipperden wat en de ene keer kreeg de ene zijn zin en de andere keer de ander.
Maar nu moest er plotseling één lijn getrokken worden, er moest duidelijkheid komen, regelmaat. Want niets is zo vervelend als wanneer een kind ontdekt dat hij/zij zijn ouders tegen elkaar kan uit spelen.
Het is soms ook moeilijk om je eigen ideeën los te laten. Je bent er toch altijd van overtuigd dat jouw manier de beste is. En toch moet je je partner de kans geven om dingen op zijn manier te doen. Daar komt bij mij nog bij, dat ik een studie van vier jaar gevolgd heb over de ontwikkeling en problemen van kinderen. Wanneer ik weer eens iets beter weet roept mijn man nog wel eens: "O, daar hebben we mevrouw opvoedadvies weer." Gelukkig heb ik tijdens mijn studie ook geleerd dat je als ouder vooral naar je gezonde verstand moet luisteren en dat heeft mijn man gelukkig ook. Dus dan kan ik er toch op vertrouwen dat zijn manier van doen ook goed is, al is het niet de mijne en misschien ook niet de manier die in de boekjes staat.
Ik vond het altijd al een vertederend beeld, een man met een baby in zijn armen. En nu is het ook nog eens mijn eigen man. De afgelopen maanden heb ik vele nieuwe kanten aan hem ontdekt. En zo leer ik mijn partner op een totaal andere manier kennen. En dat is hartstikke leuk na tien jaar van samen zijn.
