Bij de naam noemen

Als moderne ouder wil je natuurlijk niet te moeilijk doen over seks en bloot. Velen kunnen zich uit hun jeugd nog wel herinneren dat op enig moment een zenuwachtige vader of moeder even kwam polsen of je het allemaal begrepen had, je als het even meezat nog een boekwerk met wat uitleg gaf, en als je aangaf dat je 'dat al lang al wist' zat het wat hen betreft wel snor. Of je had van die moet-kunnen-ouders die werkelijk overal over wilden praten, terwijl seks en je ouders wel de slechtst denkbare combinatie was toen je die leeftijd had. Kortom, natuurlijk doen wij het anders. Natuurlijk gaan wij het beter doen bij onze kinderen. En we zien de seksuele opvoeding ook als onze taak, niet de taak van school of vriendjes uit de buurt.

We hadden besloten onze kinderen niet voor te liegen, maar alles open en eerlijk te vertellen over bloot en seks. Natuurlijk op een niveau wat bij de leeftijd van de kleine vraagsteller past, natuurlijk op een 'need-to-know' basis, maar bij ons zou de ooievaar nooit binnenvliegen. En boerenkool hielden we ook al niet van.

Een goed begin leek ons om de dingen bij de naam te noemen. Geen probleem, onze zoon had een 'piemel', net als papa. Dat is een woord dat ook past bij zo'n ding. Als je dat ziet bewegen is een 'piemel' gewoon een woord dat klopt. Niet ordinair, geen scheldwoord, en als je het woord hoort zie je het ding voor je. Bovendien kan je het gebruiken voor zowel de grote van papa als de kleine van zoonlief, zonder dat het absurd klinkt.

Toen kwam onze dochter, een prachtige, schattige meid. Maar toen ontstond er een klein probleem.