In 'En prozac is mijn paracetamol' vertelt Charlie Bee (pseudoniem), een meisje van zestien hoe zij in een zware depressie terechtkwam. Ze beschrijft op indringende wijze hoe zij met behulp van medicijnen, psychotherapie en alternatieve hulpverlening vecht tegen haar paniekaanvallen, schuldgevoel, depressieve gevoelens en zelfmoordgedachten. Na een poging tot zelfmoord wordt zij opgenomen, maar tot haar eigen frustratie en vrees weer heel snel naar huis gestuurd. Thuis heeft ze steeds meer het gevoel het niet aan te kunnen en uiteindelijk wordt ze opnieuw opgenomen. In de kliniek schrijft ze een afscheidsbrief aan de mensen die zij lief heeft en dat zorgt voor een ommekeer. Ze wil geen afscheid nemen van deze mensen. Langzaam begint ze weer lichtpuntjes te zien en kan ze haar depressie gaan overwinnen.
Charlie vertelt op intelligente en toegankelijke wijze hoe zij haar strijd tegen haar depressie heeft doorgemaakt. Het boek geeft een goed inzicht hoe een jongere met een depressie zich voelt. Het is bewonderenswaardig hoe deze jonge schrijfster kritisch naar zichzelf durft te kijken en hoe zij zich bloot durft te geven in haar boek.
Het boek geeft zo hier en daar ook een niet al te positief beeld van de hulpverleners die je tegen kan komen. De eerste psycholoog die de schrijfster bezoekt gaat tijdens hun gesprek zitten bellen en komt niet verder dan haar een werkboekje te geven. Een parapsycholoog, die ook nog eens de vader van een vriendin blijkt te zijn (niet erg professioneel om een kennis in behandeling te nemen ), voelt dingen bij Charlie waarvan een ieder op zijn vingers kan natellen dat deze spelen bij iemand die depressief is zoals: veel in je hoofd bezig zijn, dingen achterhouden en gevoelig zijn voor het gevoel van anderen.
Gelukkig treft ze ook goede hulpverleners die er voor haar zijn en haar op weg helpen.
Het boek is uitgegeven in een Young Adult versie en een volwassen versie, maar het enige verschil is dat aan de volwassen versie een voorwoord is toegevoegd van de 'integraal parapsycholoog' die de schrijfster bezocht. Een voorwoord dat in mijn ogen beter weggelaten had kunnen worden. Het sluit af met de tekst: "Een goede depressie op z'n tijd kan ons dichter bij onszelf brengen waardoor we vanuit een vaak geheel nieuw perspectief het leven in al zijn facetten weer op een hoopvolle manier tegemoet kunnen treden"
Deze opmerking doet ernstig tekort aan de worsteling en ernst van een depressie, iets wat de schrijfster in haar boek juist wel zo duidelijk weet weer te geven. Je kunt zeker sterker uit een depressie komen, maar 'goede' depressies bestaan niet.
'En prozac is mijn paracetamol' is een openhartig boek dat zowel jongeren, ouders als hulpverleners een goed beeld geeft van hoe het voor een jongere is om een depressie door te maken.
Tamar de Vos - van der Hoeven
Meer informatie en de mogelijkheid om het boek te kopen bij bol.com (e-book):
