Scheidsrechter
Regelmatig komen ouders naar mij toe met de vraag of de manier waarop zij een probleem met hun kind aanpakken de juiste is. Bij dit soort vragen ben ik altijd een beetje op mijn hoede. Ik probeer dan ook altijd eerst te ontdekken wat de beweegredenen achter deze vraag zijn. Heb ik te maken met een ouder die gewoon wat twijfelt aan zijn of haar aanpak of word ik op slinkse wijze in een echtelijke twist betrokken. Dat laatste gebeurt mij namelijk regelmatig. De ouders zijn dan vaak al langere tijd verwikkeld in een hevig meningsverschil over hoe het kind en zijn of haar probleem het best aangepakt kan worden. En dan uiteindelijk wordt er besloten de hulp van een professional in te roepen, een onafhankelijke derde met verstand van zaken. Op zich geen verkeerde stap, ware het niet dat beide ouders er van overtuigd zijn dat zij gelijk zullen krijgen.
Het probleem wordt mij uiteengezet en ik hoor al in de stem van de verteller doorklinken dat deze er het volste vertrouwen in heeft dat ik hem of haar volledig in het gelijk zal stellen. En wat dat betreft hebben ze het toch meestal mis. In deze valkuil trap ik namelijk niet meer (ervaring heeft mij wijzer gemaakt) Kijk, wanneer een van de ouders in mijn ogen echt een verkeerde methode toepast, dan zal ik mijn mening hierover zeker niet onder stoelen of banken steken.
Maar dat is nou juist bijna nooit het geval. Negen van de tien keer is het zo dat de ene methode niet beter of slechter is dan de andere methode. Het zijn gewoon twee verschillende methodes. En het wel of niet succes hebben van deze methodes is afhankelijk van vele zaken, zoals de aard van de ouder, het kind en het probleem, maar ook van de samenstelling van het gezin, de houding van de school en nog vele andere factoren. Een simpel ja of nee tegen zo'n methode is dus ook niet mogelijk.
Regelmatig komen ouders naar mij toe met de vraag of de manier waarop zij een probleem met hun kind aanpakken de juiste is. Bij dit soort vragen ben ik altijd een beetje op mijn hoede. Ik probeer dan ook altijd eerst te ontdekken wat de beweegredenen achter deze vraag zijn. Heb ik te maken met een ouder die gewoon wat twijfelt aan zijn of haar aanpak of word ik op slinkse wijze in een echtelijke twist betrokken. Dat laatste gebeurt mij namelijk regelmatig. De ouders zijn dan vaak al langere tijd verwikkeld in een hevig meningsverschil over hoe het kind en zijn of haar probleem het best aangepakt kan worden. En dan uiteindelijk wordt er besloten de hulp van een professional in te roepen, een onafhankelijke derde met verstand van zaken. Op zich geen verkeerde stap, ware het niet dat beide ouders er van overtuigd zijn dat zij gelijk zullen krijgen.
Het probleem wordt mij uiteengezet en ik hoor al in de stem van de verteller doorklinken dat deze er het volste vertrouwen in heeft dat ik hem of haar volledig in het gelijk zal stellen. En wat dat betreft hebben ze het toch meestal mis. In deze valkuil trap ik namelijk niet meer (ervaring heeft mij wijzer gemaakt) Kijk, wanneer een van de ouders in mijn ogen echt een verkeerde methode toepast, dan zal ik mijn mening hierover zeker niet onder stoelen of banken steken.
Maar dat is nou juist bijna nooit het geval. Negen van de tien keer is het zo dat de ene methode niet beter of slechter is dan de andere methode. Het zijn gewoon twee verschillende methodes. En het wel of niet succes hebben van deze methodes is afhankelijk van vele zaken, zoals de aard van de ouder, het kind en het probleem, maar ook van de samenstelling van het gezin, de houding van de school en nog vele andere factoren. Een simpel ja of nee tegen zo'n methode is dus ook niet mogelijk.
Toch proberen ouders vaak nog even of ik toch niet mijn voorkeur wil uitspreken. Want natuurlijk heb ik wel voorkeur voor bepaalde methodes. Ik ben zelf ook ouder van twee kleine donderstenen en natuurlijk heb ik zo mijn eigen ideeën over opvoeden. En helaas zijn hun vader en ik het ook niet altijd eens over de regels die wij toepassen bij de opvoeding. Ik zal het zeker niet schuwen mijn man op de hoogte te stellen van mijn voorkeur voor bepaalde opvoedingsmethodes (en ook wij moeten dan een compromis sluiten). Maar ouders die bij mij komen voor advies hebben niets aan mijn persoonlijke mening. Ik voed uiteindelijk niet hun kinderen op.
Een beetje teleurgesteld geven de ouders het na enkele minuten op. Jammer, ik heb de echtelijke ruzie niet gesust maar juist doen oplaaien. Want nu moeten de ouders weer rond de tafel gaan zitten om samen tot een oplossing te komen. Geen makkelijke opgave. Want ik mag dan wel geen scheidsrechter willen spelen tussen deze ouders, wanneer ze er samen niet uitkomen krijgen ze van mij toch een gele kaart in de vorm van een doorverwijzing naar een gezinstherapeut.
Michelle van Diepen
