Wat vond ik het moeilijk, de eerste keer dat ze naar de peuterspeelzaal ging. Twee hele ochtenden in zo'n hok vol kinderen (u begrijpt het al, geen kinderdagverblijf voor mijn meisje, ik was in die tijd een thuisblijf moeder), dood eng. Maar het vervelendst vond ik het natuurlijk eigenlijk dat ze bij me vandaan was, dat ik haar niet steeds in de gaten kon houden. En zoals vele andere ouders verliet ik de eerste keren met een steen in mijn maag de peuterspeelzaal, een huilend kind achter latend. En de geruststelling dat ze echt stopte met huilen zodra ik weg was, wimpelde ik weg, onder het protest dat ze het heus niet aan mij zouden vertellen wanneer ze uren huilde. Maar na een maand of twee waren zowel mijn dochter als ik gewend. En begon ik te genieten van dat beetje vrije tijd voor mezelf.

Toen de overgang naar de lagere school. Vijf dagen in de week, daar vond ik haar nog veel te klein voor. Maar toch, de overgang was minder moeilijk. Ik was er al aan gewend dat ze een paar uur op een dag afwezig was, ik wist ondertussen dat ze veel plezier beleefde aan het contact met leeftijdgenoten. En vooral had ik het gevoel dat ze er aan toe was. En met haar naar school gaan ging ik weer aan het werk, dus ik was ook te druk om tien keer per dag stil te staan bij hoe ze het op school zou hebben.

En met de basisschool met acht groepen is de overgang van de kleuterschool naar de lagere school verdwenen dus die stap verliep ongemerkt, gewoon over naar de volgende groep. En nu dan dus de overgang naar de middelbare school. Een enorm gebouw met ruim 800 leerlingen, gezeul met boeken, plotseling weer de jongste in plaats van de oudste, nieuwe vakken en vooral weer een beetje meer zelfstandigheid. Maar ik weet dat ze het zal kunnen en dat ze zich binnen de kortste keren weer helemaal op haar plaats zal voelen. Ze zal binnen de kortste keren gewend zijn.

Mij zal dat wel weer wat meer tijd kosten.

Sara van der Bongen