Spijbelen
Ik weet dat ik het niet goed moet vinden, maar ik begrijp het zo ontzettend goed. Enkele dagen geleden werd ik gebeld door de mentor van mijn dochter. Hij wilde eens met mij praten over het verzuim van mijn dochter. Ik was verbaasd want mijn dochter is een intelligente leergierige meid, die over het algemeen haar school zeer serieus neemt en goede cijfers haalt. Het is dan ook nooit bij mij opgekomen om aan haar woorden te twijfelen wanneer zij mij meldt dat een les is uitgevallen. Ze heeft trouwens ook de leeftijd (16 jaar) dat ik vind dat het ook een beetje haar eigen verantwoordelijkheid is wanneer ze de school bezoekt. Maar haar school denkt hier anders over en verwacht een handtekening van mij bij afwezigheid van mijn dochter.
Niet precies wetend wat ik verwachtte kon, stapte ik dus op mijn fiets om de koe maar meteen bij de horens de vatten en een gesprek aan te gaan met de mentor. Hij zat op mij te wachten in een grauw lokaal met geen enkele poster aan de muur. Ik voelde mij weer even het kleine meisje dat na schooltijd bij de meester moest komen. Ik nam plaats tegenover de wat grijzende man en wachtte af.
" Tja mevrouwtje" begon hij en mijn nekhaar ging overeind staan. Maar ik hield me in. "Uw dochter komt de laatste tijd maar ongeveer de helft van de gymlessen opdagen." Plotseling werd alles mij duidelijk. Maar natuurlijk.
Spijbelen in één van haar examenvakken, dat kon ik niet rijmen met het karakter van mijn dochter. Maar wegblijven bij gym, ja, dat wel. Mijn dochter heeft namelijk mijn atletische kwaliteiten en is daar dus mooi klaar mee. Beiden hebben we een gruwelijke hekel aan hardlopen, balspelen, fitness-oefeningen en andere, vast heel gezonde, bezigheden. Ikzelf vond altijd alleen de lessen 'met de toestellen', zoals dat heette, wel aardig. Over een bok springen, tussen de leggers zwaaien, trampoline springen en in de ringen hangen, dat kon ik wel. Maar de meeste gymleerkrachten vonden dat maar niets. Zoals mijn gymleraar van de vierde klas VWO altijd zei: "Er moet wel flink gezweet worden." En schijnbaar deden we dit niet genoeg in de ringen. Het liefst liet hij ons iedere les alleen maar hardlopen.
Ik weet dat ik het niet goed moet vinden, maar ik begrijp het zo ontzettend goed. Enkele dagen geleden werd ik gebeld door de mentor van mijn dochter. Hij wilde eens met mij praten over het verzuim van mijn dochter. Ik was verbaasd want mijn dochter is een intelligente leergierige meid, die over het algemeen haar school zeer serieus neemt en goede cijfers haalt. Het is dan ook nooit bij mij opgekomen om aan haar woorden te twijfelen wanneer zij mij meldt dat een les is uitgevallen. Ze heeft trouwens ook de leeftijd (16 jaar) dat ik vind dat het ook een beetje haar eigen verantwoordelijkheid is wanneer ze de school bezoekt. Maar haar school denkt hier anders over en verwacht een handtekening van mij bij afwezigheid van mijn dochter.
Niet precies wetend wat ik verwachtte kon, stapte ik dus op mijn fiets om de koe maar meteen bij de horens de vatten en een gesprek aan te gaan met de mentor. Hij zat op mij te wachten in een grauw lokaal met geen enkele poster aan de muur. Ik voelde mij weer even het kleine meisje dat na schooltijd bij de meester moest komen. Ik nam plaats tegenover de wat grijzende man en wachtte af.
" Tja mevrouwtje" begon hij en mijn nekhaar ging overeind staan. Maar ik hield me in. "Uw dochter komt de laatste tijd maar ongeveer de helft van de gymlessen opdagen." Plotseling werd alles mij duidelijk. Maar natuurlijk.
Spijbelen in één van haar examenvakken, dat kon ik niet rijmen met het karakter van mijn dochter. Maar wegblijven bij gym, ja, dat wel. Mijn dochter heeft namelijk mijn atletische kwaliteiten en is daar dus mooi klaar mee. Beiden hebben we een gruwelijke hekel aan hardlopen, balspelen, fitness-oefeningen en andere, vast heel gezonde, bezigheden. Ikzelf vond altijd alleen de lessen 'met de toestellen', zoals dat heette, wel aardig. Over een bok springen, tussen de leggers zwaaien, trampoline springen en in de ringen hangen, dat kon ik wel. Maar de meeste gymleerkrachten vonden dat maar niets. Zoals mijn gymleraar van de vierde klas VWO altijd zei: "Er moet wel flink gezweet worden." En schijnbaar deden we dit niet genoeg in de ringen. Het liefst liet hij ons iedere les alleen maar hardlopen.
Ik had er dus eigenlijk het volste begrip voor dat mijn dochter-lief besloten had dat een keer in de veertien dagen deze marteling doormaken voldoende was. Maar dat kon ik moeilijk aan de wat stugge lesboer tegenover mij duidelijk maken. Hij was duidelijk nog van het stempel dat van mening is dat jongeren onder de 21 nog niet zelf kunnen beslissen wat goed voor hen is en dus gewoon moeten doen wat hun opgedragen wordt.
Ik beloofde hem dus maar dat ik een woordje zou hebben met mijn dochter en maakte dat ik weg kwam.
Die middag heb ik een gezellig gesprek gehad met mijn dochter over de gruwelen van de gymnastiekles. En samen zijn we tot het besluit gekomen dat zij een keer in de maand weg mag blijven van gym, met mijn toestemming en mijn handtekening op haar absentiekaart. Vast een helemaal verkeerde afspraak. Maar ik kon toch echt niet volledig tegen mijn gevoel ingaan.
Naomi Dresselaar