Het was kwart over zeven en heerlijk weer, dus dochterlief mocht best nog even buiten op haar glijbaan spelen voordat ze ging slapen. Ook haar broertje mocht nog even in de tuin. Ik ging boven even was opruimen terwijl papa een oogje in het zeil hield. Na een minuut of tien hoorde ik mijn lieve meisje huilen. Maar ach, dat gebeurt wel vaker, ze is nu eenmaal heel erg ondernemend en dat gaat wel eens fout. Toch maar even naar beneden om haar naast papa's troost ook nog even de mijne te bieden.

Maar beneden gekomen zag ik eigenlijk meteen dat het mis was. Haar arm hing slap langs haar lijfje en ze was opvallend zachtjes aan het jammeren (normaal brult ze even het huis bij elkaar en dan is het over). "Mijn arm doet het niet meer en mijn hand slaapt." vertelde ze mij. Ik keek mijn man veelbetekenend aan en trok haar trui voorzichtig uit. Haar arm zat in een vreemde knik. Ik bleef tot mijn eigen verbazing heel rustig, de huisarts werd gebeld, oma werd opgetrommeld om op ons kleine knulletje te passen en wij vertrokken met zijn drieën naar het ziekenhuis waar de huisartsen-post zat. De huisarts deed niet meer dan haar t- shirt openknippen en zorgelijk kijken. Meteen door naar de Eerste Hulp voor foto's was zijn oordeel.

Een uur later zat ik met mijn man te wachten op het moment dat ons kleine meisje uit de operatiekamer zou komen. Een zeer gecompliceerde breuk net boven haar elleboog, bleek alleen te genezen te zijn met een paar stalen pennen en veel gips. De chirurg riep nog naar zijn collega met een twintig minuten wel weer beneden te zijn. U kunt zich voorstellen hoe ik mij voelde toen ik na veertig minuten nog steeds zat te wachten. Na drie kwartier mochten we eindelijk naar haar toe. Daar lag ze, met haar arm van schouder tot vingers in het gips, versuft door de verdoving. Net drie jaar en nog veel te klein voor dit soort ellende, vind ik. Maar ja, ik heb het niet voor het zeggen.