Verliefde puber
Meteen in de wachtkamer viel mij al op dat ze er anders uitzag. Niet dat ze haar haar had gekleurd of een andere kledingstijl had gekozen, dat zou mij bij een meisje van 15 niet zo verbazen. Nee, het zat in haar uitstraling. Tot nu toe trof ik haar altijd wat ongeïnteresseerd en verveeld aan in de wachtkamer, zittend naast haar moeder. Eenmaal in mijn kamer was ze altijd wel te bewegen deze houding te laten varen en kwamen we tot goede gesprekken over haar onzekerheid, de scheiding van haar ouders en de problemen die ze op school had.
Maar in de wachtkamer bleef ze diezelfde verveelde uitstraling hebben, die ze mij onze eerste gesprekken steeds had laten zien.
Tot dus die bewuste dag. Ze zat op het puntje van haar stoel en leek een beetje zenuwachtig. Bijna meteen sprong ze op toen ik de wachtkamer binnen stapte. Het korte gesprek dat ik met haar moeder voerde (voornamelijk het uitwisselen van wat beleefdheden, we bevonden ons uiteindelijk in de wachtkamer en daar bespreek ik geen persoonlijke zaken van een client) duurde haar overduidelijk te lang. Eenmaal in mijn kamer aangekomen kon ze zich er toch niet toe zetten mij te vertellen wat er aan de hand was. Ze ontkende zenuwachtig te zijn en zei dat er niets was. Maar toen ik aan ons normale wekelijkse gesprek begon, kon ze overduidelijk haar aandacht er niet echt bij houden.
Meteen in de wachtkamer viel mij al op dat ze er anders uitzag. Niet dat ze haar haar had gekleurd of een andere kledingstijl had gekozen, dat zou mij bij een meisje van 15 niet zo verbazen. Nee, het zat in haar uitstraling. Tot nu toe trof ik haar altijd wat ongeïnteresseerd en verveeld aan in de wachtkamer, zittend naast haar moeder. Eenmaal in mijn kamer was ze altijd wel te bewegen deze houding te laten varen en kwamen we tot goede gesprekken over haar onzekerheid, de scheiding van haar ouders en de problemen die ze op school had.
Maar in de wachtkamer bleef ze diezelfde verveelde uitstraling hebben, die ze mij onze eerste gesprekken steeds had laten zien.
Tot dus die bewuste dag. Ze zat op het puntje van haar stoel en leek een beetje zenuwachtig. Bijna meteen sprong ze op toen ik de wachtkamer binnen stapte. Het korte gesprek dat ik met haar moeder voerde (voornamelijk het uitwisselen van wat beleefdheden, we bevonden ons uiteindelijk in de wachtkamer en daar bespreek ik geen persoonlijke zaken van een client) duurde haar overduidelijk te lang. Eenmaal in mijn kamer aangekomen kon ze zich er toch niet toe zetten mij te vertellen wat er aan de hand was. Ze ontkende zenuwachtig te zijn en zei dat er niets was. Maar toen ik aan ons normale wekelijkse gesprek begon, kon ze overduidelijk haar aandacht er niet echt bij houden.
De weken daarna ging het overgrote deel van onze gesprekken over deze verliefdheid. Ik probeerde nog wel met haar te praten over de problemen waarmee ze naar mij doorverwezen was, maar steeds weer liepen deze gesprekken na enkele minuten spaak. Ze was te vol van haar verliefdheid, zeker nadat ze met deze jongen gezoend had op een feestje. Al haar problemen verdwenen naar de achtergrond. Ze voelde zich een stuk zekerder nu ze een vriend had, school kon haar gestolen worden en ach ja, haar ouders, de scheiding, dat vond ze toch eigenlijk allemaal niet meer zo erg. Binnen enkele weken wist ik meer over deze jongen dan over haarzelf na maanden van gesprekken. Ze wilde dan ook eigenlijk wel stoppen met de gesprekken. En dus namen we afscheid van elkaar.
Drie weken later zat ze weer in de wachtkamer, zonder moeder deze keer. Ik maakte even wat tijd voor haar en nam haar mee naar mijn kamer. De verliefdheid was over, het vriendje bleek toch minder leuk dan gedacht en haar vader had ze, tot haar grote verdriet, al drie weken niet gezien omdat hij het erg druk had.
We maakten een nieuwe afspraak en we zetten de gesprekken verder waar we gebleven waren. Na enkele maanden had ze het gevoel steviger in haar schoenen te staan en ronden we de behandeling definitief af.
Een jaar later kwam ik haar tegen op het station, druk zoenend met een jongen. Toen hij even wegliep naar de snoepautomaat, liet ze mij weten dat deze jongen de oorzaak geweest was van de korte onderbreking in onze gesprekken. "Hij is toch wel leuk." liet ze mij weten.
Toen hij terugkwam heb ik mij discreet teruggetrokken. Want wat is nou een grotere afknapper voor een verliefde puber dan de therapeut van je vriendin ontmoeten.
Anne Verdonk