Deze voorbeeldfunctie is ook op andere vlakken belangrijk. Zo zijn ouders een belangrijk voorbeeld voor kinderen hoe je omgaat met winst en verlies bij wedstrijden, hoe je omgaat met de mensen om je heen bij een activiteit (de andere ouders, de trainer/docent, de andere kinderen die deelnemen) en hoe je zorgt dat je vooral plezier beleeft aan een activiteit. Want die fanatiek langs de lijn schreeuwende ouder geeft niet altijd het goede voorbeeld. Zeker niet wanneer hij/ zij vooral de nadruk legt op winnen, de besluiten van de trainer of scheidsrechter in twijfel trekt of ruzie maakt met andere ouders.
Wanneer een ouder er geen probleem van maakt dat het kind of zijn/ haar team fouten maakt of verliest en plezierig omgaat met de trainer/ docent en andere ouders, krijgt het kind een goed voorbeeld en het signaal dat het vooral om het plezier gaat. Want uiteindelijk moet het daar toch om draaien bij vrije-tijdsactiviteiten, om plezier en ontspanning.

Soms zul je als ouder misschien twijfels hebben bij de beslissingen van een trainer, begeleider of docent. Over het algemeen is het het beste deze twijfel voor je te houden (behalve natuurlijk wanneer je het gevoel hebt dat deze beslissingen je kind schaden). Durf te vertrouwen op de trainer/docent en ga niet zelf lopen coachen of thuis les lopen geven. Voor kinderen is het zeer verwarrend om twee verschillende opdrachten te krijgen, want naar wie moet het dan luisteren, naar de trainer/leraar of naar de ouder? Daarbij kan het er toe leiden dat het kind niet meer goed luistert tijdens de training of les, omdat hij/zij het gevoel heeft niet te hoeven luisteren.

Ieder kind heeft wel eens geen zin. Het regent, het kind voelt zich eigenlijk niet zo lekker of wil eigenlijk liever met vriendjes spelen of het team heeft al een paar keer verloren en het kind baalt daarvan. Er kunnen vele redenen zijn waarom je zoon/dochter een keer geen zin heeft. Een keer overslaan kan dan best, al kan het ook goed zijn om je kind te stimuleren wel te gaan. Zo leert hij/zij dat als je ergens voor kiest je je er ook voor in moet zetten en dus ook moet gaan als je eens geen zin hebt.
Kinderen beginnen soms ook vol goede moed aan een nieuwe activiteit, maar geven na een aantal weken/ maanden aan het toch niet zo leuk te vinden. Het kan dan dat de activiteit echt tegenvalt en niet bij het kind blijkt te passen. Maar vaak is het ook zo dat het kind de activiteit nog onder de knie moet krijgen. Het kan best tegenvallen wanneer je merkt dat het na een aantallen lessen op de dwarsfluit eigenlijk nog niet echt lukt om liedjes te spelen of dat je op het veldje achter misschien wel heel leuk leek te kunnen basketballen, maar dat de training toch moeilijker is dan je dacht. Kinderen moeten soms gemotiveerd worden door te zetten, om door deze oefenperiode heen te komen en te ervaren dat het wel leuk wordt wanneer je het eenmaal een beetje kunt. Ze zeggen niet voor niets "Elk begin is moeilijk."
Het is dan ook aan te raden wanneer je kind eenmaal begonnen is aan een activiteit, de afspraak te maken dat het jaar of semester in ieder geval afgemaakt wordt.
Om te voorkomen dat je kind een jaar vast zit aan een activiteit die hij/zij echt niet leuk vindt, kan het goed zijn eerst een aantal proeflessen te nemen.

Want natuurlijk wil je liever niet je kind ieder week dwingen om iets te gaan doen waar het geen zin heeft. Wanneer het keer op keer geen zin heeft om te gaan, is het verstandig te bekijken hoe dit komt. Bespreek waarom hij/zij niet wil en kijk of een kleine aanpassing misschien het plezier weer kan vergroten. Zo leert je kind ook doorzetten. Een ander team, een andere trainer/ docent of wat extra lessen om het zo beter onder de knie te krijgen kunnen het plezier soms weer terugbrengen. Samen oefenen of wat extra betrokken raken bij de activiteit helpt vaak ook. Of misschien wil je zoon/dochter wel op een ander niveau met zijn/ haar sport of hobby bezig zijn. Een kind dat op hoog niveau sport of musiceert, kan best op een gegeven moment hier geen zin meer in hebben omdat andere dingen belangrijker worden. Dit kan voor de ouder moeilijk zijn, maar uiteindelijk is het toch aan het kind hoe intensief hij/zij bezig wil zijn met zijn of haar activiteit. Plezier moet de stimulans zijn om een activiteit te ondernemen, niet de waardering van de ouders.
En soms zul je niet anders kunnen dan concluderen dat het toch gewoon tijd is om er mee te stoppen. Omdat het kind de activiteit gewoon niet leuk (meer) vindt. Want iets moeten doen, wat je niet leuk vindt, dat kan niet de bedoeling zijn van vrije tijd.


Heeft u naar aanleiding van dit artikel vragen of wilt u een persoonlijk advies, dan kunt u hier terecht: Vraag per e-mail of advies aan huis